Ο προσδιορισμός της Τουρκίας ως χώρας που δεν έχει θέση στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι συνήθης και κοινός, τόσο σε συντηρητικούς όσο και προοδευτικούς κύκλους. Πολλοί, άλλωστε, πιστεύουν ότι δεν ανήκει στη Γηραιά Ηπειρο, ούτε καν γεωγραφικά. Συγχρόνως, η στάση τουρκικών κυβερνήσεων, όπως της τρέχουσας, δεν ενισχύει τη σχέση με την Ευρώπη, μάλλον την αποδυναμώνει. Δεν θα πρέπει επίσης να αγνοεί κανείς την πάγια θέση του Ερντογάν ότι «δεν έχουμε εμείς ανάγκη την Ευρώπη, αυτή μας έχει ανάγκη», θέση που τονώνει τον τουρκικό εθνικισμό, αλλά και τον ενισχύει εκλογικά. Οπότε η επανάληψη της αρχής «η Τουρκία δεν μπορεί να γίνει μέλος της Ε.Ε.» από τον υποψήφιο πρόεδρο της Κομισιόν, τον Γερμανό χριστιανοδημοκράτη Μάνφρεντ Βέμπερ, απλώς εμπλουτίζει τη συχνότητα απόρριψης της Τουρκίας από ευρωπαϊκούς κύκλους. Δεν απαντά, όμως, στο ερώτημα τι κάνει η Ε.Ε. με την Τουρκία, σε ποια βάση τοποθετεί τις σχέσεις και πώς θα αντιμετωπίσει πρακτικά το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα, που σε μεγάλο βαθμό ελέγχει η Τουρκία λόγω της συγκέντρωσης στα εδάφη της τεράστιου αριθμού υποψηφίων προς μετακίνηση προσφύγων και μεταναστών. Ενα ζήτημα που, δύο μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, έχει αυξήσει σημαντικά την εκλογική δύναμη ακραίων και παράξενων κομμάτων σε όλες σχεδόν τις χώρες-μέλη της Ε.Ε.