Η Γερμανία αποκτά νέα κυβέρνηση σε μια στιγμή που παρουσιάζονται εκτεταμένη αμηχανία και αιφνιδιασμός στην Ευρώπη.

Η συμμαχία των δύο μεγάλων κομμάτων δεν εξέπληξε κανέναν, αφού είναι σύνηθες εκεί να συνεργάζονται οι αντίπαλοι όταν δεν υπάρχουν σαφείς πλειοψηφίες.

Ασχέτως αν η σοσιαλδημοκρατία πληγεί ακόμα περισσότερο συνεργαζόμενη σε αυτή τη φάση με τη Δεξιά. Η εθνικιστική Δεξιά πάντως καιροφυλακτεί για «συλλογή» δυσαρεστημένων ψηφοφόρων (όπως συνέβη στις ΗΠΑ) και φαίνεται πως η Εναλλακτική για τη Γερμανία το καταφέρνει, φτάνοντας εκλογικά το 21% και, λίγο μετά, δημοσκοπικά το 25%.

Οι περισσότερες αναλύσεις εκτιμούν ότι «παίρνει από παντού» και μέλημά της δεν είναι η ενιαία ιδεολογική συγκρότηση, αλλά η ενωτική «πλατιά» συνθηματολογία που ανοίγει ομπρέλα σε όσους νιώθουν ανασφάλεια, οργή και εγκατάλειψη.

Ομως για τη Γερμανία σε επίπεδο ηγεσίας είναι φανερό ότι προέχει να αναλάβει και πάλι ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, που χάθηκε προς το τέλος της διακυβέρνησης Μέρκελ, αλλά και επί καγκελαρίας Σολτς.

Η έλλειψη στρατηγικής διακυβέρνησης της Ε.Ε., η απίσχναση του ηγετικού διδύμου Γαλλίας-Γερμανίας, η απώλεια της Βρετανίας, σε συνδυασμό με τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο και την εισβολή της εξουσίας και των ιδεών Τραμπ, δοκιμάζουν όχι μόνο τη λειτουργία, αλλά και την ίδια την οντότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η Γερμανία διεκδικεί -και πάλι- ρόλο. Ενδιαφέρον, αλλά όχι αναγκαστικά καθησυχαστικό.