Δεν είναι ασυνήθιστη η ένταση μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, αλλά λειτουργεί σωρευτικά στο ήδη φορτισμένο διεθνές πολεμικό κλίμα, με τους πολέμους Ρωσίας – Ουκρανίας και Ισραήλ – Χαμάς να κυριαρχούν.

Συγχρόνως «σιγοβράζει» το καζάνι της κρίσης μεταξύ Κίνας -Ταϊβάν. Η ινδο-πακιστανική κρίση ξεκίνησε με αφορμήτην επίθεση ενόπλων στο Κασμίρ, τεράστια περιοχή στο βόρειο τμήμα των δύο χωρών που διεκδικείται και από τις δύο πλευρές.

Ορισμένα τμήματα του Κασμίρ τελούν σε κατάσταση ελεγχόμενης αυτονομίας, υπαγόμενα στην Κίνα, στην Ινδία και στο Πακιστάν. Η αντίθεση για το Κασμίρ «κρύβει» τις αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ των δύο κρατών. Μουσουλμανική χώρα το Πακιστάν, ινδουιστική στην πλειονότητά της η Ινδία, αντιπαρατάσσουν αξίες, πολιτισμούς και παραδόσεις, που εκφράζονται με την προσπάθεια κυριαρχίας σε αμφισβητούμενες περιοχές.

Το πρόβλημα στην περίπτωση των δύο τεράστιων -εδαφικά και πληθυσμιακά- χωρών είναι ότι και οι δύο ανήκουν στις εννέα χώρες του κόσμου που διαθέτουν πυρηνικά όπλα. Η βαθιά εχθρότητά τους μπορεί να οδηγήσει σε εξελίξεις εκτός ελέγχου. Η Ινδία ανέπτυξε πυρηνικά όπλα τη δεκαετία του ‘70 και αμέσως το Πακιστάν ακολούθησε.

Είναι χαρακτηριστική για την κατανόηση του θέματος η θέση του τότε Προέδρου του, Ζουλφικάρ Αλι Μπούτο, για την (πυρηνική) απάντηση του Πακιστάν στην Ινδία: «Θα αναπτύξουμε πυρηνικά αποθέματα, ακόμα και αν πρέπει να τρώμε χόρτα».