Οι πιθανότητες πολέμου στον Περσικό Κόλπο ήταν πάντα αυξημένες, ακόμα και σε περιόδους ύφεσης. Αρκούσε μια τοπική εξέγερση σε μια από τις πολλές χώρες της περιοχής με ιδιότυπο καθεστώς για να γενικευτεί η κρίση. Και τούτο διότι η ευρύτερη περιοχή προσδιορίζεται από τα συμφέροντα μεγάλων (πετρελαιοπαραγωγών και μη) χωρών που δεν έχουν αποδεχθεί ούτε σύνορα ούτε ισορροπίες. Και τα δύο θεωρούνται ανακλητά, τόσο, που ούτε το Ιράκ το 1990 δίστασε να εισβάλει και να καταλάβει το Κουβέιτ, ούτε οι ΗΠΑ να εξαπολύσουν πόλεμο και εισβολή διαρκείας στο Ιράκ, τόσο για να «αποκαταστήσουν» το (πετρελαϊκό) Κουβέιτ όσο και για επίδειξη ισχύος. Με το Ιράν τα πράγματα δεν ήταν ποτέ τόσο εύκολα για τις ΗΠΑ, γι’ αυτό και δεν επιδιώχθηκε ανάλογη «συνταγή» με αυτή του Ιράκ. Ούτε η Σαουδική Αραβία, σύμμαχος και φίλη των ΗΠΑ, επεδίωξε ποτέ ευθεία σύγκρουση με τους εκφραστές του άλλου μεγάλου ισλαμικού δόγματος (σουνίτες οι Σαουδάραβες, σιίτες οι Ιρανοί), προσδοκώντας πρωτοβουλία «τρίτης χώρας» κατά του Ιράν. Που, όμως, δεν υπήρξε. Τώρα, μέσω των κυρώσεων για το υποτιθέμενο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, οι ΗΠΑ επιχειρούν μια περικύκλωση. Στη συγκεκριμένη περιοχή, όμως, κάθε έκρηξη ή τορπίλη θεωρείται πιθανός πόλεμος.