Quantcast

Σταθερή... αστάθεια

Η Ιταλία ανήκει στις χώρες που δεν αφήνουν κανένα να νιώσει πολιτική πλήξη. Αυτό που ονομάζουν ομαλότητα στη δυτική αστική δημοκρατία δεν ανήκει στα πολιτικοκοινωνικά χαρακτηριστικά της. Της είναι σχεδόν ξένο. Θεωρείται ρεκόρ αν μια κυβέρνηση περάσει τα δύο χρόνια ζωής. Αυτή η αστάθεια, όμως, που προκαλεί ανατριχίλα κυρίως στις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες, αποτελεί δομικό στοιχείο του πολιτικού πολιτισμού της, που δεν αλλάζει ούτε με το πέρασμα από την απλή αναλογική σε μορφές ενισχυμένης. Η δημόσια ζωή δεν προσδιορίζεται από έναν εκλογικό νόμο, αλλά από την εγγενή κινητικότητα εντός των κομμάτων της χώρας αυτής. Κινητικότητα που γεννά κρίσεις, αλλαγές, μετασχηματισμούς, ανεξαρτήτως εκλογικού συστήματος. Επί της ουσίας, πριν από λίγες ημέρες, η Ιταλία αποφάσισε να αναθέσει τις τύχες της στον Μάριο Ντράγκι, έναν κατ’ εξοχήν συστημικό εκφραστή της ευρωπαϊκής λιτότητας, παρά τις επιμέρους αντιστάσεις του στα προτεσταντικά σύνδρομα του διδύμου Μέρκελ-Σόιμπλε. Tο γεγονός αυτό άρχισε να προκαλεί ήδη εξελίξεις στο εσωτερικό των κομμάτων. Το Δημοκρατικό Κόμμα αλλάζει ηγεσία και τα Πέντε Αστέρια αφήνονται αυτοβούλως στα χέρια του πρώην πρωθυπουργού Τζουζέπε Κόντε. Θα επηρεάσουν και την κυβέρνηση οι εξελίξεις; Είναι παράξενο να μη συμβεί αυτό.