Quantcast

Χωρίς πυξίδα

Η Γαλλική Δεξιά έχασε τον δρόμο της λίγο μετά το 2000. Μπορεί το 2002 ο τότε ηγέτης της Ζακ Σιράκ να κέρδισε στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών τον Ζαν Μαρί Λεπέν, αλλά και μόνο το γεγονός ότι η ακροδεξιά είχε αναπτυχθεί τόσο πολύ ώστε να διεκδικεί προεδρική εκλογή, έβαζε σε πολύ δύσκολη θέση τους συντηρητικούς. Τα νερά θόλωσε κάπως η νίκη του Νικολά Σαρκοζί επί της υποψήφιας των σοσιαλιστών Σενγκολέν Ρουαγιάλ, αφού πολλοί πίστεψαν ότι η Δεξιά ξαναγεννιέται. Τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Στο ημίφως της πολιτικής ζωής αναπτυσσόταν σταθερά η εθνικιστική Δεξιά, έχοντας, μάλιστα, στο τιμόνι της όχι τον δύσκαμπτο και βαθιά αντιδραστικό Ζαν Μαρί Λεπέν, αλλά την ικανή κόρη του, Μαρίν Λεπέν, που άλλαξε πολλά στο κόμμα τους, αλλά, κυρίως, στράφηκε στη ρητορική της κοινωνικής πολιτικής, προσεγγίζοντας στρώματα που ένιωθαν εγκατάλειψη από την παραδοσιακή Δεξιά, αλλά και από τους σοσιαλιστές. Οι γκωλικοί δεν κατάλαβαν εγκαίρως τι συνέβαινε και πόσο είχε προχωρήσει η διάβρωση. Και, αίφνης, το 2017, εμφανίστηκε ο άχρωμος τεχνοκράτης Μακρόν. Κέρδισε τότε, κέρδισε και τώρα, προσελκύοντας το μεγαλύτερο μέρος του, όπως απεδείχθη, άστεγου δεξιού ακροατηρίου που δεν ήθελε να πάει στη Λεπέν.