Μέχρι τώρα η Ουκρανία ό,τι ζητά το παίρνει. Από πυραύλους και F 6 μέχρι τανκς και συστήματα αεράμυνας. Ο δυτικός κόσμος, στην πλειονότητά του, έχει πειστεί ότι αφενός ο κίνδυνος είναι η Ρωσία και αφετέρου ότι πρέπει η Ουκρανία (που δεν τη λάτρευαν μέχρι να δεχθεί επίθεση από τη Ρωσία) να μη χάσει τον πόλεμο. Οχι να κερδίσει. Να μη χάσει. Να φτάσουμε δηλαδή στη φάση των διαπραγματεύσεων για τερματισμό του πολέμου με την κατάσταση «ως έχει». Είναι προφανές ότι τα κατακτημένα εδάφη δεν επιστρέφονται. Η προσπάθεια των δυτικών θα είναι να μπει η Ρωσία σε μια μακρά και δύσκολη περίοδο απομόνωσης. Δεν θα πάνε πίσω τα εδάφη στην Ουκρανία, αλλά δεν θα αναγνωριστούν και από (σχεδόν) κανένα ως ρωσικά. Κάτι σαν προέκταση αυτού που συμβαίνει με την Κριμαία, η οποία ψήφισε την ανεξαρτησία της από την Ουκρανία και την ένωσή της με τη Ρωσία, εκείνη την προσάρτησε το 2014, αλλά η διαδικασία δεν έχει αναγνωριστεί διεθνώς. Δεν είναι ευχάριστο για τη Ρωσία, αλλά ξέρει πως δεν θα αποκτήσει ισότιμους και φιλικούς εταίρους στη Δύση. Γι’ αυτό και επεκτείνει τη διεθνή της υπόσταση μέσω Ευρασίας και οικοδόμησης προνομιακών σχέσεων με νέες μεγάλες δυνάμεις (Κίνα, Ινδία), προωθώ-ντας αθόρυβα αλλά ουσιαστικά τη συμμαχία των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική).