«Προκειμένου να καταλήξουν στο είδος της εξωγήινης ζωής που φιλοξενεί…». Δηλαδή, είναι βέβαιοι πως ο πλανήτης K218b φιλοξενεί ζωή. Μένει να μάθουν (και εμείς μαζί, λίγο αργότερα) τι ζωή είναι αυτή, τι είδους, πόσο συγγενεύει με τις δικές μας υπάρξεις.

Υπάρχει κάτι εκεί έξω; Ο ψυχρός και συντηρητικός οπαδός του ρεαλισμού (με μια αυξημένη τάση περιορισμού περαιτέρω έρευνας) θα το απέκλειε. Μέσα του, όσο και αν το λογοκρίνει για να φανεί αρκούντως ανοιχτός σε ρεύματα σκέψης και πιθανότητες, λέει πως «δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από αυτό που βλέπω και μπορεί να αποδειχθεί».

Ο ιδεαλιστής και ευεπίφορος στην (τουλάχιστον) ανάγνωση θεωριών και πιθανοτήτων λέει (καλύπτοντας επαρκώς την τάση του να ονειρευτεί παραπάνω από το επιστημονικά επιτρεπτό) πως «είναι εγωιστικό να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο σύμπαν εκτός από εμάς».

«Και τα δύο σωστά», λέει ο έχων την τάση να συμβιβάσει αντίθετες θέσεις (προκειμένου να μη διαταράξει τη δική του ομαλότητα, συχνά βαθιά πληκτική), ο «μέσος άνθρωπος». Αυτός δηλαδή που εκφράζει μια κανονικότητα που όσο και αν διασφαλίζει «τον άρτο τον επιούσιο» εμποδίζει την εξέλιξη της σκέψης, τα νέα πράγματα της ζωής, τη γοητεία της ανακάλυψης, ακόμα και τη γοητευτική ήττα της αυτοδιάψευσης.

Ευτυχώς η ζωή εξελίσσεται χωρίς να προσδιορίζεται από κανέναν εκ των τριών. Απλώς τους εμπεριέχει. Και επιφυλάσσει νέα στοιχεία, τοποθετώντας όλους στη θέση του θεατή.