Το ΝΑΤΟ είναι «της μόδας» στην εποχή μας. Τον ρόλο και τη χρησιμότητά του έχουν αμφισβητήσει πολλοί σε περιόδους κανονικής ή ελεγχόμενης παγκόσμιας ηρεμίας. Αντιθέτως, όταν υπάρχει κρίση και μάλιστα σε σημεία μείζονος σημασίας για τον πλανήτη, όπως τώρα στην Ουκρανία, κατακτά σημαντικό κομμάτι στον διάλογο και στον ρόλο των θεσμών. Ο πόλεμος είναι raison d’ etre, ο (ορατός) λόγος ύπαρξης της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Στην υπόθεση της Ουκρανίας το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να παρέμβει (ακόμα κι αν ήταν πλήρες μέλος του η Ουκρανία, πάλι θα επικρατούσαν δεύτερες σκέψεις), αφού κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε ανοιχτή σύγκρουση με τη Ρωσία με χαρακτηριστικά παγκοσμίου πολέμου. Ομως, αναμφίβολα έχει ρόλο. Ολες οι χώρες -πλην Μολδαβίας- που συνορεύουν με την Ουκρανία άμεσα (Ρουμανία, Σλοβακία, Πολωνία) ή έμμεσα (Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία, Βουλγαρία) είναι μέλη του. Για πρώτη φορά καταγράφεται ισχυρή πιθανότητα ο νέος επικεφαλής του ΝΑΤΟ να μην είναι «γεράκι», αλλά «γερακίνα». Ισως η Συμμαχία προχωρήσει σε επιλογή γυναίκας για τη θέση και, μάλιστα, από περιοχή κοντινή στην Ουκρανία, προκειμένου να δείξει αφενός ότι δεν υπάρχουν ανδρικά «στεγανά» (η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, η Κριστίν Λαγκάρντ έχουν ανοίξει τον δρόμο) και αφετέρου ότι οι μικρές πληθυσμιακά γειτόνισσες της Ρωσίας δεν τη φοβούνται.