Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα το περισσότερο αγχωμένο κόμμα, ως όφειλε εξάλλου. Ολοι του λένε α) Εχεις ευθύνες ως αξιωματική αντιπολίτευση, β) Χώρα χωρίς ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση νοσεί, γ) Η κυβέρνηση είναι τόσο καλή, όσο καλή είναι η αντιπολίτευση, δ) Γίνε κεντροαριστερό-κεντρώο (40%-60%) κόμμα, ε) Σταμάτα τη ρητορική της παραδοσιακής Αριστεράς, που παραπέμπει σε οικονομίες μη σύγχρονες, χωρίς πρακτικά οφέλη για τους πολίτες, στ) Σταμάτα τις τυπολατρίες που δημιουργούν μπλοκαριστικές συμφύσεις στην απελευθέρωση δυνάμεων και καινοτομιών κ.λπ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μία φοβάται να «σπάσει εσωκομματικά αυγά» και από την άλλη φοβάται ότι αν, παρα-ανοίξει τα φτερά του στα ζητούμενα της κοινωνίας, θα «καταστραφεί σαν τον Ικαρο».

Εχουν καταλήξει εντέλει στη σύγκρουση μεταξύ α) Της μελαγχολικής σοβαρότητας, με την κατήφεια του καλού μαθητή και β) Της λαμπερής ελαφρότητας της ελπίδας, που δίνει αναπνοές μεν, αλλά εκπέμπει ρίσκο.

Ο αιφνιδιασμός της πρώτης Κυριακής από τη «λαμπερή ελπίδα» ενδέχεται να δημιουργήσει έντονες συσπειρωτικές δυνάμεις στην πλευρά της, έστω και «μελαγχολικής», σοβαρότητας.

Ωστόσο, γίνονται λάθη και από τις δύο πλευρές, με πιο πρόσφατο το περί «τουρκικού κρατιδίου» από την πλευρά της «λαμπερής ελπίδας». Το σύνδρομο Κατρούγκαλου, μιας λάθος ρητορικής, τις τελευταίες ημέρες πριν από τις πρόσφατες εκλογές του Μαΐου 2023, ξαναχτύπησε λες και είναι καρμικό συριζαϊκό φαινόμενο πλέον.

Κανείς δεν πιστεύει ότι η «λαμπερή ελπίδα» είναι φιλοτουρκική, ωστόσο, ακόμα και με αυτογκόλ, που σίγουρα δεν το επιδιώκει κανείς, η πρόκριση για μια χώρα μπορεί στο μέλλον να χαθεί.