Ο ανταγωνισμός ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. και η πόλωση θεριεύουν, με αποτέλεσμα στην παρούσα συγκυρία τα αντίστοιχα ποσοστά τους να αυξάνονται.

Η παρατήρηση, ωστόσο, δείχνει ότι τα ποσοστά της Ν.Δ. που ήδη ήταν και είναι υψηλά αυξάνονται μεν, αλλά με αργούς ρυθμούς. Το τελευταίο οφείλεται στη σχεδόν «τερματισμένη» συσπείρωση του συγκεκριμένου κόμματος, με αποτέλεσμα να αναζητείται τρόπος από τη συγκεκριμένη παράταξη να αντληθούν ψηφοφόροι από την «αδιευκρίνιστη ψήφο του ΣΥΡΙΖΑ» ή αλλιώς το «κοινό τρόπαιο».

Αυτή η άντληση χτυπά όχι μόνο σε στενά κομματικά ή ιδεολογικά εμπόδια, αλλά και στο επικρατούν δίλημμα στην ελληνική κοινωνία «ελίτ εναντίον κοινωνίας». Το δίλημμα αυτό πλέον περιέχει βαθιά ποιοτικά συστατικά και δεν είναι μόνο το «πλούσιοι εναντίον φτωχών».

Συνεπώς είναι μονόδρομος το άνοιγμα της Ν.Δ. προς πολιτικές προσωπικότητες, νέες/παλαιές, που μπορούν να γεφυρώσουν το παραπάνω δίλημμα. Δεν πρόκειται για εύκολο εγχείρημα γιατί στην υλοποίησή του ενδέχεται να παρεισφρύσουν άστοχες μεταγραφές είτε προέρχονται από το θεωρητικό Κέντρο είτε από την πλευρά της άκρας Δεξιάς είτε από το παρελθόν.

Παρ’ όλα αυτά, η κοινή γνώμη δείχνει να κατανοεί τη Ν.Δ. που θέλει να ανοιχτεί προς όλες τις κατευθύνσεις, ακόμα και αν κάποιες δεν είναι και τόσο αρεστές, στα πλαίσια του «αναγκαίου κακού». Το αποτέλεσμα θα δείξει.