Οι εσωκομματικές εκλογές στο Κίνημα Αλλαγής είναι ίσως από τις σοβαρότερες που έχουν γίνει ποτέ. Tώρα θα αποφασιστεί αν το Κίνημα Αλλαγής θα αποτελέσει έναν μεγάλο τρίτο δημοκρατικό πόλο ή θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.

Στην Ελλάδα το ρήμα «πείθομαι» δεν υπάρχει, παρά μόνο το «εμπιστεύομαι». Κοινώς, δεν ακούμε τι λέει κάποιος, αλλά προσέχουμε κατά πόσο μας δημιουργεί εμπιστοσύνη από τον τρόπο που επικοινωνεί μαζί μας. Και ο τρόπος πρέπει να αγγίζει το θυμικό μας και όχι τόσο τη λογική μας.

Το πολιτικό τοπίο καταλήγει να είναι καθαρά προσωποκεντρικό, για αυτό και αναζητούμε «αρένες» για να μπορούμε να συγκρίνουμε. Μόνο αν η επιλογή μας αντέχει στο αίμα μιας αρένας, μπορεί να μας κινητοποιήσει.

Ολα αυτά οδηγούν στο «Debate». Οποιος υποψήφιος δεν συμμετάσχει στο debate έχει διαπράξει μέγα σφάλμα. Και στα debate πέρα από τις απαντήσεις, υπάρχουν αυστηροί κανόνες επιτυχίας: α) Πώς «κάθεσαι/στέκεσαι». β) Πώς κάνεις «γέφυρες» για να φέρεις την απάντησή σου στα μέτρα ενός συνεχούς μονοσήμαντου μηνύματος που θέλεις να μείνει από το debate. γ) Το σήκωμα έξυπνων «ενστάσεων», όταν οι ερωτήσεις είναι τέτοιες που δεν σε συμφέρουν και δ) Ο χειρισμός των «παύσεων» που δημιουργούνται από τους δημοσιογράφους για να μπεις στον πειρασμό να δευτερολογήσεις και που με μαθηματική ακρίβεια εκεί γίνεται πάντα το λάθος. Αραγε, κάνουν προπόνηση οι υποψήφιοι ή ασχολούνται μόνο με τα διαχειριστικά «politics»;