Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα είχαν εντοπίσει ένα κέντρο βάρους όσον αφορά τη γενική τους στρατηγική, με τη Ν.Δ. να οριοθετείται γύρω από την έννοια «σταθερότητα» και τον ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την έννοια «δικαιοσύνη».

Βεβαίως, υπήρχαν σημαντικές δυσκολίες και στους δύο «παίκτες», διότι οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονταν γιατί πρέπει υποχρεωτικά να διαλέξουν ένα από τα δύο και όχι και τα δύο, δηλαδή την έννοια της «δίκαιης σταθερότητας». Η «σταθερότητα» είχε προεκτάσεις στην οικονομία και η «δικαιοσύνη» στη μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή. Κανείς από τους δύο, ωστόσο, δεν φαινόταν ότι θα μπορούσε να εκφράσει τη συμπληρωματική λέξη που του έλειπε.

Παρ’ όλα αυτά, επειδή πάντα οι εκλογές κρίνονται κυρίως στη διαχείριση προσδοκιών «τσέπης», η Ν.Δ. είχε ένα σοβαρό προβάδισμα λόγω της ικανότητας του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στον τομέα αυτό.

Και ξαφνικά ήρθαν τα Τέμπη, τα οποία έφεραν τα πάνω κάτω στο προεκλογικό πολιτικό σκηνικό και στην κοινωνία, δημιουργώντας στο μυαλό και κυρίως στην ψυχή των Ελλήνων μια επιπλέον ακόμα πιο σοβαρή ανάγκη. Την ενσυναίσθηση.

Το μεγάλο ζητούμενο σήμερα στην κοινωνία είναι η «δίκαιη σταθερότητα με ενσυναίσθηση». Αυτό είναι το σημείο που το πράγμα μπλέκει για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Διότι η ενσυναίσθηση -ή αλλιώς το EQ- ούτε χτίζεται ούτε εκπέμπεται σε μία ημέρα. Απαιτεί τεράστια αποθέματα δύναμης, ώστε η ψυχή του ηγέτη να βρει το κουράγιο να αφεθεί σε έναν ειλικρινή διάλογο με την ψυχή του πολίτη. Θα τη βρει;