Η Ελλάδα βιώνει μια περίοδο που πολλοί θεωρούν πως χαρακτηρίζεται από την «τοξικότητα» και τη «διαφθορά». Αλλοι υπογραμμίζουν πως «η χώρα έχει καταστεί μη διακυβερνήσιμη», κάποιοι άλλοι κρίνουν πως χρειάζεται «αναμονή». Το ζητούμενο όμως δεν είναι το «τι;» αλλά το «γιατί;».

Το «τι;» είναι η «ακρίβεια» που όμως είναι το σύμπτωμα. Η «ακρίβεια» θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή και να προσπαθήσουμε όλοι να την αντιμετωπίσουμε όπως μπορούμε. Το οποίο και κάνουμε εντέλει. Ακόμα και η κυβέρνηση διά των υπουργείων της το παλεύει παρότι δεν μπορεί να πνίξει τα κακά φαινόμενα της χώρας που έχουν ρίζες ακόμα και στην αρχαιότητα.

Το πρόβλημα βγαίνει εκτός ελέγχου επειδή υπάρχουν δύο συναισθήματα τα οποία δημιουργούν παθογένειες ακόμα και στην αντιμετώπιση της ίδιας της ακρίβειας. Πρόκειται για τη διαφθορά / διαπλοκή και την έλλειψη Κράτους Δικαίου. Και γι’ αυτούς τους δύο παράγοντες υπάρχουν συγκεκριμένοι ορθολογικοί δείκτες που το πιστοποιούν.

Είναι τρεις δείκτες όπου: α) Το Κράτος Δικαίου ως πρόβλημα έχει φτάσει στη δεύτερη θέση κάτω από την ακρίβεια και ανεβαίνει (20% τον Απρίλιο του 2025 – 22,5% τον Οκτώβριο του 2025), β) η διαφάνεια / διαφθορά που ανεβαίνει συνεχώς (4% τον Δεκέμβριο του 2018 – 20% τον Ιούνιο του 2025), γ) η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη η οποία πέφτει συνεχώς (65% τον Δεκέμβριο του 2019 – 44% τον Ιούνιο του 2025, 20 μονάδες κάτω).

Πρόκειται για τρεις δομικές διαστάσεις που οικοδομούν την έννοια/λέξη «αδικία» και το θυμικό του Ελληνα δεν θέλει και πολύ να νιώθει ότι πνίγεται. Μετά βεβαίως αρχίζει τις επαναστατικές καραμπόλες του.