Κάποια στιγμή έγινε πολλή κουβέντα για τις διευκολύνσεις/κίνητρα προς τους εμβολιασμένους. Ακούστηκαν λέξεις όπως «δωροδοκία», «εκμαυλισμός» και πολλές άλλες βαριές κουβέντες. Αρχίσαμε, ωστόσο, να μαθαίνουμε ότι σχεδόν σε όλες τις χώρες του πλανήτη λόγω «φρεναρίσματος» του ρυθμού εμβολιασμών δίνονται κίνητρα, τόσο υλικά όσο και άυλα, και μάλιστα όχι μόνο σε χώρες χαμηλού «προφίλ», αλλά και σε μεγάλες, «προχωρημένες» χώρες.

Παρ’ όλα αυτά οι «αντιρρησίες» δεν μειώνονται με τους ρυθμούς που θα έπρεπε. Φαίνεται λοιπόν ότι έχουμε πιάσει τον πυρήνα των ανθρώπων που αφενός πιστεύουν ότι «όλα είναι μπλόφα και υποκινούνται από οικονομικά συμφέροντα» και αφετέρου κάποιοι άλλοι «έχουν αναστολές ως προς την ασφάλεια και τις παρενέργειες των επιμέρους εμβολίων σήμερα ή στο μέλλον».

Επίσης, γίνεται αντιληπτό ότι με τα «κίνητρα/διευκολύνσεις» δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις μαζικά ούτε την «μπλόφα» ούτε τις «αναστολές». Συνεπώς, η ώρα της μαζικής πίεσης και της υποχρεωτικότητας με άμεσο ή έμμεσο τρόπο έφθασε, σε συνδυασμό με τον φόβο του κλώνου «Δέλτα». 

Αυτή η υποχρεωτικότητα θα εφαρμοστεί με τη μέθοδο του ξεφλουδίσματος του κρεμμυδιού, σιγά-σιγά και από έξω προς τα μέσα.

Νομοθετώντας αρχικά τη μη δυνατότητα ανακατέματος εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων, τα κίνητρα προς επιχειρηματίες, ώστε να αποφασίσουν σε ποιους απευθύνονται, την πίεση προς ειδικά κοινά τα οποία αν μείνουν ανεμβολίαστα θα θέτουν σε κίνδυνο διάφορες ομάδες πολιτών κ.λπ. Μάχη μέχρις εσχάτων, λοιπόν, και όποιος αντέξει.