Τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός είναι τα ελάχιστα που θα έπρεπε να ληφθούν μετά την έξαρση κρουσμάτων και θανάτων, αλλά και της πίεσης που δέχεται το ΕΣΥ. Ηδη από το καλοκαίρι, το 73% του πληθυσμού περίμενε ότι θα υπάρχει νέο κύμα έξαρσης της πανδημίας από τον Σεπτέμβριο και μετά. Την ίδια στιγμή, έχει αρχίσει να παγιώνεται στο μυαλό της κοινής γνώμης κατά 62% ότι η ζωή μας δεν θα είναι πια η ίδια, ακόμα και αν τελειώσει η πανδημία. Αυτά τα δύο θα έκαναν κάποιον να πιστεύει ότι τα περισσότερο «σφιχτά» μέτρα ίσως έπρεπε να ληφθούν νωρίτερα. Η μεγάλη πρόκληση, βεβαίως, στο μυαλό του πρωθυπουργού ήταν και είναι να μη δημιουργηθούν συνθήκες «αναπηρίας» στην ελληνική οικονομία. Ωστόσο, οι οικονομικές συνθήκες για κάποιους κλάδους, μέσω των νέων απαγορεύσεων κυρίως στους ανεμβολίαστους, θα συνεχίσουν να είναι σκληρές. Παρ’ όλα αυτά, στο πολωτικό δίλημμα «τα κλείνω όλα ή τα αφήνω ανοιχτά όλα», η απάντηση είναι προφανής. Η μέση οδός της ελευθερίας υπό προϋποθέσεις είναι το άριστο μέτρο, «πιεζο-κινητροδοτώντας» τους αρνητές να λυγίσουν τους φόβους ή την αντισυστημική στάση τους.

Αναρωτιέται κανείς ποιος τελικά θα νικήσει σε αυτό το «μπρα ντε φερ»; Ο ιατρικός ορθολογισμός, το πείσμα των αρνητών, η ανοικτή αγορά ή τελικά η εκ των πραγμάτων ανοσία λόγω του ότι τελικά όλοι είτε θα εμβολιαστούν είτε θα νοσήσουν;