Η αντιπολίτευση, όπως έχει ξαναγραφεί, οφείλει να κάνει δύο πράγματα ταυτόχρονα. Να πλευροκοπά την κυβέρνηση σε τακτικό επίπεδο, εντοπίζοντας καθημερινά διαχειριστικά λάθη της, και από την άλλη να διατυπώνει προγράμματα ως προετοιμασία για την επόμενη διακυβέρνησή της.

Δυστυχώς, αυτά τα δύο πράγματα είναι πλέον «παλαιάς κοπής» και κλισέ. Στις εποχές που έρχονται απαιτείται και κάτι πολύ μεγαλύτερο και ενδεχομένως σημαντικότερο. Η σκιαγράφηση ενός οράματος, ή αφηγήματος, ή στόχου για το πού πρέπει να οδηγηθεί η Ελλάδα στο εξής.

Είναι, επίσης, γνωστό ότι ακόμα και αυτές οι εκφράσεις όραμα/αφήγημα/στόχος έχουν γίνει πολύ πλαδαρές μετά το «τίποτα» που τις έχουν γεμίσει τα περισσότερα πολιτικά κόμματα τα τελευταία χρόνια. Εχουν μετατραπεί σε «επικοινωνιακά παραμυθάκια» και «φτωχές εφήμερες ατάκες» απλής κατανάλωσης.

Ο ελληνικός λαός, ωστόσο, περιμένει εναγωνίως κάποιος ηγέτης να του δείξει με το δάχτυλο, όπως ο γνωστός ήρωας του 1821 πάνω στο άλογο, τη μακρο-κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθεί η χώρα.

Τέτοια οράματα μόνο μεγάλοι πολιτικοί δρώντες που πέρασαν από την πατρίδα μας τα έγραψαν στο μάρμαρο: α) Δύση-Ευρώπη και β) Αλλαγή. Ολα τα υπόλοιπα είναι προεκτάσεις αυτών των δύο.

Δεν μπορεί λοιπόν σήμερα η κεντρική αντιπολίτευση της Χώρας να ψάχνει λόγο ‘ύπαρξης μέσα από «κινητοποιήσεις» που στην ουσία είναι φαινόμενα που θυμίζουν ρομαντικά φοιτητικά κινήματα χωρίς πρακτικό έρμα.