Η απόλυτη ισχύς ενός ηγέτη ή μιας κυβέρνησης σε μια χώρα είναι πολλές φορές ευχή και κατάρα ταυτόχρονα. Ευχή ως μοναδική ευκαιρία να υλοποιηθούν θετικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Κατάρα ως προϋποθέσεις «αυτοκρατορισμού», που θα έχουν αρνητικό αντίκτυπο σε πολιτικές αποφάσεις, και χειρισμού του ανθρώπινου/πολιτικού δυναμικού της εκάστοτε παράταξης που κυβερνά.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ν.Δ., συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Παρατηρούμε ότι, αφενός, το εκλογικό σώμα πιστεύει ότι η κυβέρνηση γνησίως κάνει ό,τι μπορεί, έστω και με μερική αποτελεσματικότητα, αλλά, από την άλλη, το «rotation» των υπουργών δεν φαίνεται να λειτούργησε κατά τα αναμενόμενα.

Μόνο το 12,5% των πολιτών πιστεύει ότι η «περιστραφείσα» ανθρωπογεωγραφία υπουργών είναι σίγουρα/μάλλον καλύτερη κυβέρνηση από την προηγούμενη και μαζί με το ίδια καλή φτάνει το 29%, το οποίο είναι ήδη δέκα μονάδες κάτω από το εκλογικό ποσοστό της Ν.Δ. στις πρόσφατες εκλογές.

Ας αναλογισθούμε επιπλέον ότι μέσα στους πρόσφατους ψηφοφόρους της Ν.Δ. (Ιούνιος 2023) υπάρχει ένα 32% (περίπου ένας στους τρεις) ψηφοφόρων της οι οποίοι δηλώνουν ότι η παρούσα κυβερνητική δομή είναι από ίδια κακή+σίγουρα/μάλλον χειρότερη από την αντίστοιχη προηγούμενη προ εκλογών.

Συνεπώς μυρίζει «εκρηκτική ύλη» ανασχηματισμού είτε λόγω ποσότητος rotation/περιστροφής είτε λόγω ποιότητας. Εκτός και αν υπάρχουν κάποιες θεαματικές πολιτικές κινήσεις/αποφάσεις δράσεων, που ενδέχεται να αλλάξουν το σκηνικό της εικόνας της κυβέρνησης και επιπλέον η κολυμβήθρα του Σιλωάμ του 41% δεν είναι πανάκεια προς πάσα νόσο.