Η κυβέρνηση εμφανίζει τη φθορά του μέσου της θητείας, αλλά και τη φθορά εξαιτίας της πανδημίας. Πρόκειται περί «αργής διάβρωσης» σε σχέση με την εικόνα της ένα χρόνο πριν και όχι για «σημαντική πτώση» ή ακόμα και «ελεύθερη πτώση», όπως κάποιοι θα περίμεναν.

Αυτό (διάβρωση) βεβαίως συνδέεται και με την εικόνα της αντιπολίτευσης, η οποία προσπαθεί να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα: α) Να ξεπεράσει πραγματικά τα ακροαστικά της ήττας του 2019, β) να διατηρήσει τη συνοχή της γιατί ακόμα δεν έχει γίνει ένα ομοιογενές/συμπαγές κόμμα/παράταξη, γ) το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% είναι κάτω από όποια πέτρα σηκώσει κανείς μέσα στο κόμμα, δ) να αποφασίσει πόσο αριστερά θα κινηθεί ή πόσο προς το Κέντρο θα πάει, ε) να ξεκαθαρίσει, αν θέλει, πόσο θέλει, και με ποιο προφίλ τον Αλέξη Τσίπρα, στ) να δημιουργήσει πολιτικές προτάσεις για τα συμβαίνοντα στη χώρα ή να ασχοληθεί με θεσμικά θέματα Δημοκρατίας, που είναι η φυσική του ροπή, κ.λπ.

Πρόκειται για μια δίνη καταστάσεων και διλημμάτων, που καθυστερεί την εύρεση του βηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, η χώρα έχει ανάγκη από ισχυρή αντιπολίτευση, από ισχυρή ανάπτυξη και από ένα δεύτερο κόμμα εξουσίας και όχι «θολούρας». Το σκυθρωπό ύφος του Αλ. Τσίπρα σε όλα τα πλάνα της 25ης Μαρτίου δείχνει ότι όλα τα παραπάνω τον πιέζουν να πάρει «σοβαρότατες αποφάσεις» που μπορεί να εκπλήξουν ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό.