Αυτή την περίοδο, όλοι οι δρώντες της χώρας (συμπεριλαμβανομένου του εκλογικού σώματος) κάνουν τον απολογισμό τους, μετά τις εκλογές του 2023. Είναι σαν να κρατούν ένα κοινωνικό λογιστικό φύλλο με τρεις στήλες: Εσοδα, έξοδα και το πιο κρίσιμο κεφάλαιο, ανθρωποκεντρισμός – ενσυναίσθηση -κράτος δικαίου.

Στην πρώτη στήλη, τα μάκρο-έσοδα της οικονομίας δείχνουν να πηγαίνουν καλά. Οι δείκτες ανάπτυξης και τα δημόσια έσοδα δημιουργούν μια εικόνα σταθερότητας. Στη δεύτερη στήλη, τα μάκρο-έξοδα φαίνονται νοικοκυρεμένα, χωρίς εκτροχιασμούς. Ομως στις μίκρο-γραμμές του ισοζυγίου η εικόνα αλλάζει. Τα έσοδα των πολιτών δεν καλύπτουν τις προσδοκίες τους, ενώ τα έξοδα της καθημερινότητας και της ποιότητας ζωής τους επιβαρύνουν δυσανάλογα το εισόδημα.

Το τρίτο πεδίο του ισοζυγίου είναι ακόμη πιο ευαίσθητο. Οι πολίτες αισθάνονται πως η ανθρωποκεντρική απόσταση με την κυβέρνηση μεγαλώνει. Η έκφραση «σε καταλαβαίνω» δεν ακούγεται πειστικά, ενώ η αίσθηση δικαίου εμφανίζει ρωγμές σε κρίσιμα ζητήματα. Ετσι, ενώ δεν έχουμε μπροστά μας τη χειρότερη κυβέρνηση (ίσως το αντίθετο) σε επίπεδο διαχείρισης, η κυρίαρχη εντύπωση είναι πως «κάτι δεν πάει καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».

Σε αυτό το πλαίσιο, οι πολίτες αυξάνουν την αναποφασιστικότητά τους και κρατούν στάση αναμονής. Η κυβέρνηση κρίνεται περισσότερο με το «συναισθηματικό ισοζύγιο» παρά με τους οικονομικούς δείκτες, ενώ η αντιπολίτευση δεν έχει ακόμη καταφέρει να παρουσιαστεί όσο θελκτική θα όφειλε. Το πολιτικό παιχνίδι παραμένει ανοιχτό, αλλά με αυξανόμενη δυσπιστία από την πλευρά της κοινωνίας.