Η ωριμότητα μιας αντιπολίτευσης και η αντίστοιχη διακυβερνητική ετοιμότητά της «μπαλανσάρει» ανάμεσα σε δύο φράσεις: α) Αυτοπεποίθηση ενήλικα ή β) Εφηβική γκρίνια.

Αν, μάλιστα, η φυσική και κομματική ηλικία της αντιπολίτευσης όντως δεν η «εφηβεία», τότε το να συμπεριφερθεί ως έφηβος είναι μια προσέγγιση ήττας.

Οταν είσαι κολλημένος πίσω από το προπορευόμενο αυτοκίνητο, δεν γκρινιάζεις για τον τρόπο οδήγησης αυτού που ηγείται του αγώνα: α) οδηγεί κακά, β) σε κλείνει στις στροφές, γ) πετάει καρφιά και πρόκες στον δρόμο για να σου σκάσει τα λάστιχα, δ) χύνει λάδια στο οδόστρωμα για να γλιστράς κ.λπ.

Αυτός κάνει τη δουλειά του κι όμως εσύ πας συνέχεια στους κριτές και διεκδικείς το δίκαιό σου από λάθος κοινό. Εχεις κάνει συνομιλητή τον αντίπαλο και τους κριτές και όχι τον σωστό κοινό στόχο.

Συνομιλητής σου, αγαπητέ ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να είναι η Ν.Δ. ούτε τα ΜΜΕ. Οφείλει να είναι ο Ελληνας πολίτης. Πρέπει ό,τι λες και ό,τι σχεδιάζεις να απευθύνεται σε εκείνον και στα προβλήματά του, σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος ανάμεσα σε εσένα κι εκείνον.

Η «Αυτοπεποίθηση ενήλικου κόμματος» που διεκδικεί την εξουσία δεν είναι η άσκηση αντιπολίτευσης. Αυτό είναι κύρια δουλειά των μικρότερων από εσένα (ΣΥΡΙΖΑ) κομμάτων. Εσύ πρέπει να δείχνεις τον δρόμο. Να δείχνεις όχι το τι κάνει λάθος η Ν.Δ., αλλά πιο είναι το σωστό να γίνει, δηλαδή «τι θα κάνεις εσύ» ούτε καν «τι θα έκανες».