Σταδιακά ξεκαθαρίζει το πολιτικό τοπίο, όπου βεβαίως τα χαρακτηριστικά του τείνουν προς έναν νέο «διπολισμό». Ο συσχετιστικά περισσότερο αδύναμος κρίκος αυτού του διπολισμού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καλείται να επαναπροσδιοριστεί σε ιδεολογικό και προγραμματικό επίπεδο, μετά την ήττα των εκλογών της 7ης Ιουλίου του 2019. Λόγω αυτής της σε αναμονή κατάστασης, αφήνεται χώρος γύρω του να περιστρέφεται ένας δορυφόρος/«σελήνη» που είναι το Κίνημα Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ). Αμέσως γίνεται αντιληπτό ότι είναι ιδιαίτερα κρίσιμο να περάσει και το ΚΙΝΑΛ από τη βάσανο του επαναπροσδιορισμού του. Ο επαναπροσδιορισμός του ΚΙΝΑΛ, όμως, δεν είναι ιδεολογικός ούτε καλά-καλά προγραμματικός. Το μεγάλο πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ είναι να οριοθετήσει στίγμα το οποίο θα δίνει στον πολίτη να καταλάβει απλά, στακάτα, επικοινωνιακά, πολιτικά και συμφεροντολογικά το ποια είναι η χρησιμότητα του κόμματος όχι τόσο για την Ελλάδα αλλά για τον ίδιο προσωπικά. Τα ερωτήματα που καλείται το ΚΙΝΑΛ να απαντήσει είναι α) Μπορείς να ξαναγίνεις κόμμα εξουσίας; β) Εχεις ελευθερίες να μην είσαι Ν.Δ. ή ΣΥΡΙΖΑ ή θα ελέγχεσαι και εσύ από τους ξένους; και γ) Μπορείς να σχεδιάσεις μια στρατηγική που θα συνδυάζει ταυτόχρονα μια «ισχυρή) (Ν.Δ.) και μια «δίκαιη» (ΣΥΡΙΖΑ) ανάπτυξη. Η μαγική, λοιπόν, ευκαιρία για το ΚΙΝΑΛ είναι η λέξη «ταυτόχρονα».