Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχοντας εξαγγείλει μια σειρά μέτρων κοινωνικής ανακούφισης, μπαίνει σε μια κρίσιμη φάση: α) η αύξηση του κατώτατου μισθού, β) η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και γ) η ενίσχυση ευάλωτων ομάδων αποτελούν σαφείς προσπάθειες ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής και αποκατάστασης της εμπιστοσύνης.

Ωστόσο, η κοινωνική κόπωση, η ακρίβεια και η στεγαστική κρίση απειλούν να αποδυναμώσουν τη θετική δυναμική αυτών των παρεμβάσεων. Τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης θα κριθούν στη βάση α) της υλοποίησης και β) της αμεσότητας.

Η πολιτική βούληση δεν αρκεί, απαιτούνται α) αποτελεσματικότητα, β) διαφάνεια και γ) επικοινωνία που εστιάζει στις πραγματικές καθημερινές ανάγκες των πολιτών. Η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης απαιτεί πολιτικές που δεν εξαντλούνται σε εξαγγελίες, αλλά αποτυπώνονται έμπρακτα στην καθημερινότητα.

Η κυβέρνηση έχει μπροστά της τη δυνατότητα να μετατρέψει την παρούσα πρόκληση σε ευκαιρία: α) να επενδύσει στην κοινωνική δικαιοσύνη, β) να ενισχύσει τη διαβίωση των νοικοκυριών και κυρίως γ) να επανεκκινήσει τη σχέση της με τη μεσαία τάξη.

Κάνοντας το γνωστό personification των ποιοτικών ερευνών για κυβέρνηση και μεσαία τάξη, προκύπτει ότι κάποτε υπήρχε εμπιστοσύνη. Τώρα είναι σαν ένα ζευγάρι που πέρασε κρίση. Εχουν μείνει μαζί, αλλά η σπίθα έχει χαθεί.

Η μεσαία τάξη λέει: «Θέλω να σε πιστέψω, αλλά δείξε μου πρώτα ότι με νοιάζεσαι στ’ αλήθεια». Η κυβέρνηση απαντά: «Εσύ είσαι η προτεραιότητά μου». Μένει να το αποδείξει στην πράξη.

Τα επόμενα βήματα οφείλουν να είναι άμεσα, σταθερά, στοχευμένα και κοινωνικά ευαίσθητα. Μόνο έτσι μπορεί να διασφαλίσει τη δημοσκοπική και πολιτική της ανθεκτικότητα.