ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ να διαλανθάνει την προσοχή, αλλά όσα δραματικά λαμβάνουν χώρα στη Μέση Ανατολή, δεν είναι αδιάφορα για την Ελλάδα. Απεναντίας! Και όχι μόνο για τον προφανή κίνδυνο αναζωπύρωσης του προσφυγικού ή της παράνομης μετανάστευσης. Ορθώς το ΚΥΣΕΑ συνεδρίασε και εννοείται ότι παρακολουθεί τις εξελίξεις, πλην όμως αυτές δεν αρχίζουν ούτε τελειώνουν στις πιθανολογούμενες παράνομες ροές.

Απαιτείται -και δεν πιστεύει κάποιος ότι θέλουν υπόμνηση η κυβέρνηση και τα υπουργεία Εξωτερικών και Αμυνας γι’ αυτό- συνολική και ευρύτερη στρατηγική αντιμετώπισης των νέων δεδομένων. Διότι πλέον οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή έρχονται να προστεθούν ως άλλη μια επικίνδυνη γωνία σ’ ένα εύφλεκτο πολύγωνο ζητημάτων, που χρήζουν ενιαίας, συνεκτικής και σταθερής εθνικής στρατηγικής. Και αυτό διότι η χώρα καλείται να ισορροπήσει και να βρει την ηρεμία της στο εύφλεκτο πολύγωνο: Ευρωπαϊκή Ενωση - Δύση (δηλαδή ΗΠΑ) - Τουρκία - Ουκρανία/Ρωσία - Μέση Ανατολή (Ισραήλ/Παλαιστίνιοι) - Β. Αφρική/Λιβύη.

Δεν πρόκειται για μια εύκολη εξίσωση. Από τη μία η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, από την άλλη ο «ανήσυχος» και αναθεωρητής γείτονας και όλα αυτά υπό το πρίσμα της ανάγκης να μην δυσαρεστηθούν φίλοι και σύμμαχοι…

Εχουν ανοίξει πολλά μέτωπα, στα οποία η Ελλάδα δεν μπορεί να επιλέξει την επιδέξια ουδετερότητα, διότι πλέον όχι μόνο οι συγκρούσεις, αλλά ούτε η διπλωματία γίνονται με επιδέξιο τρόπο. Εκείνοι που αποφασίζουν εντός των συνόρων μας οφείλουν να αποδεχθούν την κρισιμότητα της κατάστασης, αν όχι δημοσίως, τουλάχιστον στις αποφάσεις τους να πρυτανεύει αυτή η προσέγγιση. Παράλληλα, οφείλουν να έχουν ξεκάθαρες σκέψεις για την πορεία της χώρας στη βάση των εθνικών προτεραιοτήτων της, οι οποίες δεν είναι βέβαιο ότι αποτελούν και αγωνίες των συμμάχων μας.

Η συγκυρία, μάλιστα, γίνεται ακόμη δυσκολότερη, καθώς -ιδίως στην Ευρώπη- αρχίζουν να αναζωπυρώνονται αιτήματα και κινήσεις εθνικών διεκδικήσεων, με εντονότερο τρόπο απ’ ό,τι οι ευρωπαϊκές «κοινές γραμμές». Η παράνομη μετανάστευση και ο διαφορετικός τρόπος προσέγγισης που υιοθετούν πολλές χώρες, από τη Γερμανία έως την Αυστρία, είναι η πλέον τρανή απόδειξη ότι οι εθνικές επιδιώξεις πλέον μπαίνουν σε πρώτη προτεραιότητα.

Η ελληνική πολιτική τάξη -και όχι μόνο τα κόμματα- καλείται να συνειδητοποιήσει ότι η χώρα βρίσκεται στη μέση ενός εύφλεκτου πολύγωνου. Το ζητούμενο είναι να μην καούμε…