Για να τολμήσεις το επόμενο βήμα πρέπει να υφίστανται δύο προϋποθέσεις: να υπάρχει σχέδιο (άρα στόχος) και να ξέρεις πού βρίσκεται. Χωρίς να πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις, ασφαλώς και μπορεί κάποιος να αποτολμήσει το βήμα, αλλά θα είναι είτε άλμα στο κενό είτε προσπάθεια να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και με κόκκινο φανάρι για τους πεζούς!

Και ναι μεν το Δημόσιο δεν διακρίνεται για τις υπερύψηλές ταχύτητές του, πλην όμως οι δυνάμεις συντήρησης και ανάσχεσης είναι τόσο (και ακόμη περισσότερο) ισχυρές που μπορεί να συνθλίψουν όποιον επιχειρήσει να κάνει κάποια παρέμβαση εκτός προγράμματος. Η απόδειξη είναι μπροστά στα μάτια μας: χρειάζεται παρέμβαση του υπουργού για να γίνει εκκαθάριση των καταλόγων! Δηλαδή, το στοιχειώδες προαπαιτούμενο -ακόμη και για τη διαχείριση ενός περιπτέρου- να ξέρει κάποιος ποιο είναι το «κεφάλαιο» που έχει στη διάθεσή του απαιτεί παρέμβαση, ενώ θα έπρεπε να είναι αυτόματη λειτουργία των κρατικών μηχανισμών.

Μοιάζει εξωφρενικό να μην ξέρει το κράτος ποιοι και πόσοι είναι οι πολίτες του! Αρα, πώς θα κάνει σχεδιασμό;

Ο στόχος είναι σαφής όσο και λιτός: «καλύτερο Δημόσιο». Το διακύβευμα δεν είναι -όπως μπορεί να το θέτουν οι εμμονικά ιδεοληπτικοί φιλελεύθεροι- «λιγότερο Δημόσιο», αλλά καλύτερο, πιο αποδοτικό, ταχύτερο και λιγότερο βασανιστικό για τον πολίτη.

Οι διαδικασίες πρέπει να είναι ταχύτατες και να μην περιοριστούν στους εκλογικούς καταλόγους. Η πορεία προς τον εκσυγχρονισμό απαιτεί γενναίες κινήσεις και αποφάσεις πέρα από τις απλές νομοθετικές ρυθμίσεις. Οπως έγινε με τον ψηφιακό μετασχηματισμό πολλών υπηρεσιών (με το gov.gr), όπως γίνεται με την ΑΑΔΕ (με καλές υπηρεσίες, αλλά με προσωπικό εμφανώς λιγοστό). Δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία ούτε του Ταμείου Ανάκαμψης ούτε της πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας.

Ενα εκσυγχρονισμένο και γρήγορο Δημόσιο είναι το πρώτο βήμα για να δείξει η πολιτεία ότι σέβεται τους πολίτες-φορολογουμένους. Ετσι ώστε στην πορεία να μπορέσει το κράτος να απαιτήσει τον αντίστοιχο σεβασμό από τους πολίτες.