Θα ήταν ευχής έργον να ήταν 4 το απόγευμα, να ήμασταν στο καντόνι του Graubünden και να απολαμβάναμε ένα bundnernusstorte με μια κούπα ζεστό τσάι. Δυστυχώς, όμως, δεν είμαστε Ελβετία. Και δεν συνορεύουμε με το Λιχτενστάιν…

Λένε ότι «ένα είδος πολυτελείας γίνεται είδος πρώτης ανάγκης αν το έχει ο γείτονάς σου». Και, ναι, μοιάζει με πολυτέλεια να έχει η Ελλάδα το καλύτερο μαχητικό της Ευρώπης. Ομως, αυτή ήταν η ανάγκη, γιατί έχει τον πιο επικίνδυνο γείτονα της Ευρώπης.

Στην υπόθεση των Rafale χύθηκε πολύ μελάνι δημαγωγίας και πολλά κροκοδείλια δάκρυα. Ακούστηκαν και ακούγονται αφελέστατα επιχειρήματα της μορφής: «Με ένα Rafale πόσες εντατικές φτιάχνουμε;». Και η μόνη λογική απάντηση σε αυτό είναι μια εξίσου ανόητη: «Χωρίς άμυνα, μπορεί να μην τις χρειαζόσουν τις εντατικές, διότι θα σε περιέθαλπε η… Ερυθρά Ημισέληνος»…

Ελέχθησαν και λέγονται αστειότητες. Οπως σημειώθηκαν αστοχίες και υπερβολές στη διαχείριση της υπόθεση Rafale. Ομως, όλα αυτά είναι «περί όνου σκιάς». Διότι αποπροσανατολίζουν από τη μεγάλη εικόνα, η οποία είναι διπλή: η προδήλως σημαντική αμυντική και η απείρως σπουδαιότερη διπλωματική.

Σε μια Ευρώπη που αλλάζει ηγεσίες και αναζητά νέα οικονομικά πατήματα και ισορροπίες, η Ελλάδα προσέρχεται όχι ως μια χρεοκοπημένη χώρα, αλλά ως μια δύναμη που διεκδικεί διακριτή θέση στον νέο ευρωπαϊκό χάρτη. Δεν πρόκειται για μια απλή αγοραπωλησία εξοπλισμών, για άλλη μια προμήθεια στρατιωτικού υλικού. Πρόκειται για μια άλλη προσέγγιση της διεθνούς πολιτικής σκηνής, καθώς η Ελλάδα αναβαθμίζει τη θέση της. Με υψηλό κόστος, σίγουρα. Ομως, γίνεται μεγάλος παίκτης, αποκτά μεγαλύτερους συμπαίκτες. Και, εννοείται, προκαλεί στον ιδιότροπο γείτονα εκνευρισμό.

Στην Τανάγρα δεν θα σταθμεύουν μόνο 6 και σε ενάμιση χρόνο 24 αεροπλάνα. Στην Τανάγρα βρήκε πρόσφορο έδαφος μια συμμαχία που θα λειτουργεί αποτρεπτικά για τον γείτονα, όχι μόνο σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά και σε πολεμικό. Και για πρώτη φορά σε μια εξαιρετική ισορροπία δύναμης και ευθύνης.