Quantcast

Εθνική επιταγή

Δεν είναι βέβαιο αν οι εξελίξεις μετά την περίεργη και «σκοτεινή» δολοφονική βομβιστική επίθεση της 13ης Νοεμβρίου, στον πεζόδρομο Ιστικλάλ της Κωνσταντινούπολης, πρέπει να «χαροποιούν» ή, αντιθέτως, να προβληματίζουν την Ελλάδα και τους αναλυτές. Σίγουρα δικαιώθηκαν οι ψύχραιμοι αναλυτές που «έβλεπαν» τουρκική κλιμάκωση προς Ανατολάς και όχι προς την ελληνική πλευρά. Αυτή η δικαίωση όμως αρκεί; Ή μήπως πρέπει να προβληματίσει περισσότερο για τη στάση τόσο της Τουρκίας, η οποία ανηλεώς πραγματοποιεί επιχειρήσεις σε βάρος δύο χωρών (στη βόρεια Συρία και στο βόρειο Ιράκ) με το πρόσχημα της τρομοκρατίας, όσο και των δυτικών που παραμένουν σε πολιτικό λήθαργο και διπλωματική μακαριότητα. Σκοτώνονται άνθρωποι, βομβαρδίζονται τρίτες χώρες, αλλά Ευρωπαίοι και Αμερικανοί είτε συστήνουν… ψυχραιμία (στην Τουρκία) είτε οι πιο… αυστηροί από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού «απειλούν» με δήθεν απαγόρευση πώλησης πολεμικού υλικού.

Εκείνο το οποίο μπορεί να φανεί χρήσιμο ως «μάθημα» για τα εθνικά δίκαια είναι η επιβεβαίωση ότι η Τουρκία έχει σταθερούς προσανατολισμούς και η εργαλειοθήκη της περιέχει όπλα αναλλοίωτα στον χρόνο: το πρόσχημα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας προς Ανατολάς και την αναθεωρητική στρατηγική της προς Δυσμάς. Δεν πρέπει να αποκοιμηθεί η Ελλάδα απ’ όσα συμβαίνουν με τους Κούρδους. Στην παρούσα συγκυρία κρίθηκε πιο εύκολο και… αμέσου δράσεως το «ξέσπασμά» της σε βόρεια Συρία και Ιράκ. Εκμεταλλεύθηκε την «ένοχη σιωπή» της Δύσης, την επιθυμία των δυτικών να θέλουν την Τουρκία με το μέρος τους; Αξιοποίησε αυτά τα διπλωματικά κενά της Δύσης για να εκτονώσει το κλίμα στο εσωτερικό; Και με τι αντίτιμο; Μήπως την εργαλειοποίηση «τρομοκρατικών» ενεργειών; Πολλά τα ερωτήματα, που γίνονται ακόμη περισσότερα από τη σκοτεινή υπόθεση της 13ης Νοεμβρίου, η οποία αποτέλεσε τη θρυαλλίδα των εξελίξεων. Δεν χρειάζεται να απαντηθούν τα ερωτήματα αυτά, καθώς από μόνα τους δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η ελληνική διπλωματία. Η Τουρκία δεν είναι εχθρός, αλλά ενεργός απειλή με στρατηγική και σχέδιο. Η ανάγκη ανάδειξης του τουρκικού τυχοδιωκτισμού δεν είναι συλλογική εμμονή. Είναι εθνική επιταγή.