Ο Ισοκράτης ήθελε να γίνει ρήτορας στην Αθήνα. Δυστυχώς, όμως, ούτε η σκηνική παρουσία του το επέτρεπε, ούτε η φωνή του ήταν στεντόρεια. Κι έτσι, αντί να γίνει ρήτορας, έγινε δάσκαλος ρητορικής.

Τόσο αυτή η διαδρομή του Ισοκράτη από τον στόχο στο τελικό αποτέλεσμα όσο και μια ιστορική ρήση του θα έπρεπε να προβληματίσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. «Κοινή γαρ η τύχη…» είχε πει, θέλοντας να σημειώσει ότι η τύχη είναι κοινή για όλους. Οπως κοινά είναι τα προβλήματα, οι διαφωνίες, οι φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αλλά «κοινή» είναι και η αποτυχία στην εκπλήρωση των βασικών στόχων τους στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Και δεν είναι μόνο η αποτυχία στους διακηρυγμένους στόχους, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ επεδίωκε το 20% και το ΠΑΣΟΚ να είναι δεύτερο. Θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει συγκυριακές υπερβολές στην έξαψη της προεκλογικής περιόδου. Αναμενόμενο.

Το χειρότερο είναι ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης απέτυχαν παταγωδώς τόσο στα διλήμματα που έθεσαν στους πολίτες όσο και στην επιλογή των θεμάτων που ανέδειξαν ως αιχμές στη ρητορική τους, θέματα που σε καμία μέτρηση δεν ξεπέρασαν τις τελευταίες θέσεις στη λίστα των κριτηρίων της ψήφου…

Οπως ο Ισοκράτης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης ήθελαν μεν, δεν τα κατάφεραν δε. Πλην όμως, ο Ισοκράτης είχε τη σοφία να αντιληφθεί την αδυναμία του και να αλλάξει κατεύθυνση, με αποτέλεσμα και φήμη να απολαύσει ως διδάσκαλος, αλλά και χρήματα πολλά.

Δυστυχώς για τα ίδια, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν επέδειξαν την ίδια διορατικότητα προεκλογικά. Εχουν χρόνο να το πράξουν μετεκλογικά; Οι κινήσεις τους θα το δείξουν. Οι πρώτες ημέρες, όμως, δείχνουν μάλλον επιδείνωση, παρά βελτίωση της κατάστασης.

Και το κακό είναι ότι και για αυτό, την απάντηση τη δίνει πάλι ο Ισοκράτης συνεχίζοντας τη ρήση: «Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον». Αδηλο το μέλλον ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ δηλαδή…

ΥΓ.: Βεβαίως η ρήση του Ισοκράτη ξεκινά με κάτι που θα μπορούσε να ήταν «καμπανάκι» και για την κυβέρνηση: «Μηδενί συμφοράν ονειδίσης»…