Πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου, η πιο έντονη κριτική που δέχονταν τα κόμματα ήταν ότι είχαν περιορίσει τον πολιτικό διάλογο σε ήσσονος σημασίας ζητήματα και σίγουρα δεν είχαν επενδύσει στην προγραμματική αντιπαράθεση.

Βασίμως είχαμε εικάσει πολλοί ότι όσα κόμματα επέλεξαν αυτήν την τακτική προσαρμόστηκαν στην -φαινομενικά- πιο αποδοτική εκλογικά στρατηγική της δημαγωγίας, που επενδύει στο θυμικό των πολιτών (βεβαίως, εκ του εκλογικού αποτελέσματος, φάνηκε ότι αυτή η τακτική δεν βρίσκει πλέον πρόσφορο έδαφος).

Κάποιοι άλλοι, πάλι, θεωρούσαν ότι τα κόμματα αδυνατούν να μιλήσουν πολιτικά.

Τελικώς και οι πρώτοι διαψευσθήκαμε και οι δεύτεροι! Τα κόμματα που επέλεξαν αυτήν την τακτική το έκαναν απολύτως συνειδητά. Ενδεχομένως προέκυψε σαν ένστικτο αυτοσυντήρησης, καθώς βαθιά μέσα τους γνώριζαν ότι δεν έχουν θέσεις. Και όταν το εκλογικό αποτέλεσμα λειτούργησε ως το… τέλειο πολιτικό στριπτίζ, τότε φάνηκε η προγραμματική γύμνια.

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης υποχώρησε και αναδεικνύεται πλέον ο πραγματικός πολιτικός εαυτός κομμάτων και κάποιων στελεχών τους.

Ακόμη και τα δημοσιογραφικώς αποκαλούμενα «αυτογκόλ» θα ήταν ευπρόσδεκτα, αν αποτελούσαν θέσεις επεξεργασμένες. Πλην όμως πρόκειται για συνονθύλευμα προσωπικών απόψεων, ατάκτως ερριμμένων. Και αυτό είναι ακόμη χειρότερο από το να αποτελούν προγραμματικές θέσεις. Διότι στην πρώτη περίπτωση θα μπορούσε να γίνει μια σύγκρουση και μια σύγκριση. Τώρα, με τις σκόρπιες ιδέες, τι μπορεί να γίνει;

Τέτοιες απόψεις θυμίζουν τον… σκοταδόψυχο και τον ποιητή Φανφάρα στο «Ξύπνα Βασίλη»: «Και το μυαλό μου είναι θολό». Εκεί υπήρχε η «διέξοδος» να τρελαθεί ο Γιώργος Κωνσταντίνου, να πει «κι-κι-ρι-κου» και να τελειώσει η ταινία.

Διότι και ο Φανφάρας έλεγε ότι είναι ποιητής, αλλά μικρό το κακό. Στην περίπτωσή μας υπάρχουν κόμματα που λένε ότι δεν θέλουν «παντοδύναμο» τον Μητσοτάκη, αλλά, όπως δρουν, πολιτεύονται και συμπεριφέρονται, τον καθιστούν όχι παντοδύναμο, αλλά τον απόλυτο παίκτη και συνομιλητή της κοινωνίας. Και αυτό δεν είναι καλό για κανέναν… Δεν ξέρουμε αν θα βοηθούσε να ανακράξουμε ως άλλη Ελενα Ναθαναήλ «Ξυπνάτε, κόμματα». Πριν αρχίσουν οι πολίτες να… τρελαίνονται.