Για να γίνει έστω και μία προσέγγιση στο μεταναστευτικό πρέπει, αφενός, να γίνει η παραδοχή ότι πρόκειται για πρόβλημα, αφετέρου να το ορίσουμε ως παρανομία. Μόνο αν γίνουν αυτές οι δυο θεμελιώδεις παραδοχές, μπορεί να προχωρήσει η όποια συζήτηση στην… επόμενη παράγραφο. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση το μεταναστευτικό θα αποτελεί πεδίο βολής για ασκήσεις αντιπολιτευτικής στρατηγικής και αποπροσανατολισμού.

Με την παραδοχή ότι μιλάμε για ένα πρόβλημα παρανομίας, τότε μπορεί όντως κάποιος να προχωρήσει στον σχεδιασμό αντιμετώπισης μιας κατάστασης που μοιάζει με Λερναία Υδρα. Η αντιμετώπιση του θέματος ως αμιγώς και μόνο ανθρωπιστικού -και όχι ως παρανομίας- αποπροσανατολίζει. Διότι στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού και δήθεν επίδειξης αλληλεγγύης ανοίγουν κερκόπορτες και φύονται ολοένα και περισσότερα «κεφάλια» στη Λερναία Υδρα. Διότι ο παράνομος δεν μπορεί, δεν έχει και δεν πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα με τον νόμιμο - αυτό ισχύει σε κάθε έκφανση της κοινωνικής δραστηριότητας. Οσοι θέλουν να το αντιμετωπίζουν ως -αποκλειστικά- ανθρωπιστικό πρόβλημα, τότε ή έχουν συμφέροντα, ή είναι αφελείς, ή εμμονικοί. Η ανθρωπιστική διάσταση είναι μια από τις έξι κεφαλές της Λερναίας Υδρας.

Το μεταναστευτικό είναι, παράλληλα, πρόβλημα:

• Ευρωπαϊκό, καθώς ανατρέπονται ισορροπίες σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο και σε πολλά επίπεδα.

• πολιτικό, καθώς δημιουργεί αντίρροπες δυνάμεις με αποτέλεσμα νέες διεκδικήσεις και προτάγματα.

• Κοινωνικό, καθώς δημιουργεί νέες ανάγκες και συμπεριφορές.

• Οικονομικό, καθώς απαιτεί ολοένα και αυξανόμενα ποσά για τη διαχείριση και την αντιμετώπισή του.

Και τέλος μεν, αλλά κυρίως για εμάς στην Ελλάδα: το μεταναστευτικό αποτελεί εθνικό θέμα. Δεν πρέπει να υπάρχει πλέον ούτε ένας που να μην έχει κατανοήσει την «εργαλειοποίηση» την οποία κάνει η Τουρκία. Οι γείτονες έχουν βάλει στο οπλοστάσιό τους χιλιάδες δυστυχισμένους ανθρώπους που αναζητούν καλύτερη μοίρα. Και τους προωθούν διά μέσου της Ελλάδας στην Ευρώπη σαν ανθρώπινες βόμβες, έτοιμες να εκραγούν, να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, παλεύοντας είτε για τη ζωή τους είτε για τα φανατισμένα ιδεώδη τους.

Η Τουρκία κάνει ασύμμετρο πόλεμο στην Ευρώπη, αλλά στις Βρυξέλλες κρύβουν το κεφάλι στην άμμο γιατί δεν θέλουν να δουν το πρόβλημα. Μέχρι να ανοίξουν κάποιες κάλπες. Αλλά και τότε το βαφτίζουν… ακραίο.