Οσοι έχουν δει την ταινία «Εχθρός προ των πυλών», θα θυμούνται το ανηλεές κυνήγι και τον αδιάκοπο ψυχολογικό πόλεμο ανάμεσα σε δύο αντίπαλους ελεύθερους σκοπευτές στη Μάχη του Στάλινγκραντ: τον Σοβιετικό Ζάιτσεφ και τον Γερμανό-Ναζί Κένιχ. Η μάχη εξόντωσης των δύο είχε αποτελέσει την καλύτερη πρώτη ύλη για τον πόλεμο προπαγάνδας των δύο πλευρών, τουλάχιστον στην ταινία. Διότι στην πραγματικότητα, όταν προβλήθηκε η ταινία, υπήρξαν αντιδράσεις και στη Ρωσία και στη Γερμανία για την ακριβή απόδοση των γεγονότων.

Τις ίδιες παραμέτρους συναντάμε και στον «γαλλικό πόλεμο του 2024»: Προπαγάνδα, παραπληροφόρηση, δημαγωγία, μάχη δύο «στρατών», αλλά -και κυρίως- απόσταση από την πραγματικότητα. Και ίσως το σημαντικότερο είναι ότι στην περίπτωση της Γαλλίας, ο εχθρός δεν είναι προ των πυλών, καθώς τις έχει ήδη διαβεί και μάλλον έχει πετύχει το καταστροφικό του έργο.

Το πολιτικά ορθό είναι να καταληφθεί κάποιος από «ιερή οργή» και να μεταβληθεί σε διαπρύσιο κήρυκα των ευρωπαϊκών αξιών, των ελευθεριών, της δημοκρατίας, της ισότητας και να συμπτύξει την τραγική απουσία όλων αυτών στο πρόσωπο ενός κατασκευασμένου εχθρού με το όνομα «η ακροδεξιά».

Στην εποχή που κυριαρχεί η κουλτούρα της ανεκτικότητας και του καταπιεστικού δικαιωματισμού -της λογικής, πως όποιος δεν τον αποδέχεται ασυζητητί, τότε είναι… τουλάχιστον φασίζουσα προσωπικότητα- η δυσφορία, οι αγωνίες και οι διαμαρτυρίες των πολιτών (π.χ. στη Γαλλία) είναι σημάδια δεξιόστροφης σκληροπυρηνικής και ρατσιστικής συμπεριφοράς. Κάπως έτσι, και επειδή οι αγωνίες των πολιτών δεν συμβάδιζαν εδώ και χρόνια με τις επιδιώξεις της απολίτικης γαλλικής νομενκλατούρας, απαξιώθηκαν, περιθωριοποιήθηκαν, λοιδορήθηκαν.

Οταν ο απλός Γάλλος -γηγενής ή από παλιές αποικίες- ζούσε την αγωνία της αυξανόμενης εγκληματικότητας, την εργασιακή ανασφάλεια και τη φτωχοποίηση, κάποιοι αντί να προτείνουν λύσεις, τον απαξίωσαν. Ομως η φύση απεχθάνεται τα κενά…

Και αντί οι ελίτ να συνασπιστούν απέναντι στα πραγματικά προβλήματα, συνασπίστηκαν απέναντι σε κάτι που ονόμασαν «εχθρό». Ξεχνώντας, ότι επί σειρά ετών οι ίδιες ελίτ γιγάντωσαν τον «εχθρό», περιφρονώντας τους πολίτες.

Ο πραγματικός εχθρός όμως είναι ο πυρήνας της πολιτικής τους: δηλαδή η απουσία έργων και δράσης.

Ακόμη και μια συγκυριακή αριθμητική επικράτηση Μελανσόν - Μακρόν δεν θα αποτρέψει το μοιραίο: την ήττα της πολιτικής που αδιαφορεί για τις αγωνίες των πολιτών.

Γιατί έχουν σημασία όλα αυτά; Διότι πάντα υπάρχει η άποψη πως ό,τι συμβαίνει στη Γαλλία εμφανίζεται με δεκαετή καθυστέρηση και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Με πρώτη την Ελλάδα…