«Καλό κουράγιο» ευχόταν ο Ολι Ρεν τον Μάρτιο του 2010 ενόψει των επιπρόσθετων μέτρων που θα έπρεπε να πάρει η ελληνική κυβέρνηση. Τότε, τουλάχιστον, ήξερε η Ευρώπη τι ερχόταν και τι θα γινόταν. Ασχέτως αν επρόκειτο για τα χειρότερα δυνατά σενάρια.

Δώδεκα χρόνια μετά, η Ευρώπη ούτε ξέρει τι έρχεται ούτε ξέρει τι γίνεται και προφανέστατα αγνοεί όχι πού θέλει να πάει, αλλά πώς θα φτάσει μέχρι εκεί. Το πού θέλει να φτάσει, αλίμονο να μην το ήξερε. Το κρίσιμο είναι ότι δεν γνωρίζει τον τρόπο.

Η Ενωμένη Ευρώπη, ενώ δημιουργήθηκε μέσα από τις στάχτες ενός καταστροφικού παγκοσμίου πολέμου, φαίνεται ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις ενός άλλου είδους παγκοσμίου πολέμου. Τότε, οι γεννήτορες της ευρωπαϊκής ιδέας κατάλαβαν ότι η συνεργασία απαιτούσε τη μέγιστη θυσία: συνεργασία νικητών και ηττημένων και από κοινού διαχείριση του «πλούτου».

Εγκλωβισμένη στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, σε τεχνοκρατικές εμμονές, σε προφανή οικονομικά συμφέροντα και προδομένη από ηγετική ανεπάρκεια, η Ευρώπη δεν μπορεί να αποφασίσει. Αν και επέζησε τελειοποιώντας την τακτική των ατέρμονων συζητήσεων που κατέληγαν σε «χρυσούς» συμβιβασμούς, δεν κατάφερε να αναπτύξει το ένστικτο της κυριαρχίας, περιοριζόμενη στην ικανοποίηση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης. Το οποίο πλέον δεν είναι αρκετό για να την οδηγήσει στην επόμενη ημέρα. Και τώρα το «εθνικό», που ξόρκιζε στο όνομα μιας δήθεν ενιαίας στρατηγικής, επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση ικανοποιώντας το άγριο ένστικτο της δημαγωγίας. Μπορεί να λειτούργησε και σε κάποιες περιόδους να άνθισε ως ενιαία οικονομική αγορά, όμως ποτέ δεν έγινε ενιαίος πολιτικός οργανισμός και ποτέ οι πολίτες των κρατών-μελών δεν ένιωσαν μέλη της ίδιας οικογένειας.

Πλέον η Ευρώπη, εκτός από τα πεδία των συγκρούσεων στην Ουκρανία, έχει να δώσει τη μάχη για την ύπαρξή της. Οι αποφάσεις της δεν θα είναι απλά για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης, αλλά της δικής της υπαρξιακής κρίσης….