Quantcast

Πορεία στο κενό

«Ηθος το πράον και το προσηνές ρήμα», έλεγε ο Αίσωπος, υποστηρίζοντας ότι το ήθος φαίνεται από τον πράο και προσηνή λόγο.

Δεν ξέρουμε αν αυτή η προσέγγισή του τον κατέστησε περίφημο μυθοποιό, αλλά, αν ζούσε σήμερα, αυτή η άποψη θα τον καθιστούσε, αναμφισβήτητα, σεναριογράφο επιστημονικής φαντασίας. Και είναι αληθινά κρίμα να θεωρείται πλέον ως κάτι αποδεκτό και απολύτως φυσικό για τον δημόσιο διάλογο η έκπτωση του επιπέδου του. Διότι περί αυτού πρόκειται.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η τοξικότητα και η αποδόμηση -ασφαλώς όχι ως φιλοσοφική προσέγγιση του Ζακ Ντεριντά- φώλιαζε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε κάποια μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί πολλαπλασιάστηκε, άνθισε, ξεχείλισε και στην πορεία μόλυνε τον δημόσιο λόγο, ως δήθεν αντισυμβατική πολιτική τακτική. Πολύ γρήγορα, από περιθωριακή και λούμπεν πολιτική άποψη, έγινε κυρίαρχη πολιτική «φιλοσοφία». Μεγάλο ποσοστό πολιτών εθίστηκε στην εκφορά αυτού του είδους του πολιτικού λόγου, ο οποίος πλέον δεν είναι ότι δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική ορθότητα, αλλά αναπαράγει τον πολιτικό ανορθολογισμό και την κοινωνική απάθεια. Διότι σε απάθεια οδηγεί ο συγκεκριμένος τρόπος πολιτικού διαλόγου, αφού, αντί να διασταυρώνονται και να δοκιμάζονται επιχειρήματα, διατυπώνονται από κατηγορίες μέχρι ύβρεις, βρόμικα επιχειρήματα, αστήρικτες θέσεις, κορώνες δημαγωγίας. Και, άρα, χωρίς περιθώρια για αλλαγή πολιτικών στρατηγικών.

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι αυτή η διαδικασία -μια διαδικασία που προτάσσει το εφήμερο και εύκολο και όχι την ουσία και τη σοβαρή ανάλυση- μπορεί να... κόβει εισιτήρια στα φανατικά κομματικά ακροατήρια, αλλά δεν απαντά σε καμία πραγματική ανάγκη της κοινωνίας. Και, ως εκ τούτου, έχει πολύ κοντά ποδάρια.

Αν συνυπολογίσουμε σε όλα τα παραπάνω, , πρώτον, ότι διανύουμε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και, δεύτερον, ότι έχουν ανοίξει θέματα -π.χ. υποκλοπές, ακρίβεια, ενεργειακή κρίση- που δεν επιτρέπουν τον προσηνή πολιτική λόγο, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι αγγίζουμε καταστάσεις πολιτικού... εκτσογλανισμού.

Αυτό δεν το αντέχει η κοινωνία, η οποία δεν είναι Τwitter να το ανοίγεις και να το κλείνεις. Ο ανεξέλεγκτος κενός πολιτικός λόγος οδηγεί νομοτελειακά σε πολιτικά κενά.