Αν ζούσε ο Κικέρωνας και έβλεπε τη… fast track διαδικασία της -κάτι σαν- Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Χάγη, μπορεί να επαναλάμβανε «ο tempora, o mores».

Εμείς όμως, οι πιο… σύγχρονοι δεν θα έπρεπε να αιφνιδιαζόμαστε: Αφενός διότι ξέρουμε από τον παλαιό Βρετανό πρωθυπουργό Πάλμερστοουν ότι «τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς, αλλά μόνο σταθερά συμφέροντα». Αφετέρου διότι έπρεπε να έχουμε ήδη συνειδητοποιήσει ότι μετά την εκλογή Τραμπ -και σε συνδυασμό με το χαμηλό επίπεδο της διεθνούς πολιτικής ηγεσίας- ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια περίοδο διπλωματίας στην οποία κυριαρχούν αταβιστικές συμπεριφορές. Εχει σαφώς εξηγηθεί από τον Θουκυδίδη στον περίφημο διάλογο Αθηνών – Μηλίων, όπου επισημαινόταν: ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του.

Και πλέον υπάρχει ένας -και σχεδόν μοναδικός- παγκόσμιος παίκτης με συγκεκριμένα (διόλου πολιτικά) χαρακτηριστικά, ξεκάθαρες οικονομικές προθέσεις, απρόβλεπτες αντιδράσεις με ανυπομονησία για επίτευξη των στόχων του: ο Ντόναλτ Τραμπ.

Στη Χάγη στήθηκε μια παράσταση για να νιώσει σημαντικός ο Αμερικανός Πρόεδρος και να εισπράξει επιφωνήματα ως… δυνητικός διεκδικητής Νόμπελ Ειρήνης! Και η παράσταση τα είχε όλα. Και υποψηφιότητες Οσκαρ: κωμικού σεναρίου από τον Μαρκ Ρούτε, που μη σεβόμενος το αξίωμά του εμφανίστηκε απέναντι στον Τραμπ ως «ξελιγωμένος» έφηβος σε καιρό παράφορου έρωτα. Αλλά και υποψηφιότητα ενδυματολογίας από τον Ζελένσκι, που εμφανίστηκε με κοστούμι από τον φόβο του ότι θα τον «αποπάρει», πάλι, ο Αμερικανός Πρόεδρος αν εμφανιζόταν με τη στρατιωτική ενδυμασία!

Είτε ελέω Τραμπ είτε εξαιτίας αντιδράσεων των κοινωνιών, οι παλαιές συνήθειες έχουν αλλάξει. Σχεδόν εκτός μόδας κινδυνεύει να βρεθεί το «Διεθνές Δίκαιο». Υπάρχει μεν ως έννοια, αλλά ποιος μπορεί να το απαιτήσει από εκείνους που είτε δεν το σέβονται, είτε το επικαλούνται κατά το δοκούν, είτε, πολύ χειρότερα, δεν έχουν καν υπογράψει σημαντικές διεθνείς συμφωνίες.

Τόσο οι πολεμικές συγκρούσεις όσο και η Σύνοδος του ΝΑΤΟ πρέπει να διδάξουν ότι το τέλος της διεθνούς και της διπλωματικής αθωότητας έχει επέλθει. Πλέον κάθε χώρα είναι τόσο ισχυρή όσο το μέγεθός της ή όσο το μέγεθος των ειλικρινών συμμαχιών της: προφανώς στη βάση κοινών συμφερόντων…