Αρκετά κοινά χαρακτηριστικά υπάρχουν ανάμεσα στο Τρίγωνο των Βερμούδων και στο… τρίγωνο της Κουμουνδούρου. Δύο βασικές ομοιότητες είναι ότι και στα δύο τρίγωνα καταγράφονται υπερφυσικά φαινόμενα, ενώ τους αποδίδονται και εξαφανίσεις: στο μεν αεροπλάνων και σκαφών, στο δε… κομμάτων και ποσοστών. Υπερφυσικό φαινόμενο εθεωρείτο (ή και θεωρείται) η τρύπα στο Τρίγωνο των Βερμούδων, περίπου υπερφυσικές διαστάσεις τείνει να προσλάβει η έννοια «διάσπαση» στον ΣΥΡΙΖΑ. Την οποία θα ζήλευε και ο Οτο Χαν, αυτός που ανακάλυψε τη διάσπαση του ατόμου. Πάντως, μέχρι σήμερα από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν προκύψει συνολικά… 8 κόμματα: Λαφαζάνης (ΛΑΕ και ΔΗΚΕΑ), Βαρουφάκης (Μέρα 25), Κωνσταντοπούλου (Πλεύση Ελευθερίας), Κόκκαλης («Κόσμος»), Χαρίτσης (Νέα Αριστερά), Κασσελάκης (Κίνημα Δημοκρατίας).

Με καθαρά επιστημονικούς όρους, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η… «πυρηνική σχάση» του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει σε… αλυσιδωτή αντίδραση με παραγωγή ενέργειας. Το κακό είναι ότι η εκμεταλλεύσιμη ενέργεια παράγεται μόνο σε ελεγχόμενη ταχύτητα. Σε μη ελεγχόμενη ταχύτητα έχουμε εκρήξεις που χρησιμοποιούνται στα πυρηνικά όπλα!

Είναι βασικό, λοιπόν, για τον ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει τον έλεγχο των κινήσεών του, κάτι που θα προδιαγράψει και την πολιτική τύχη του: δηλαδή να μην αποκτήσει άλλο ένα κοινό χαρακτηριστικό με το Τρίγωνο των Βερμούδων και περάσει στο πεδίο του… μυστηρίου και εντέλει του «μύθου» που κάποτε τελειώνει.

Οσοι έχουν απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ -αλλά και τα πρόσφατα σχήματα που ξεπήδησαν από τις τάξεις του, ήτοι Νέα Αριστερά και Κίνημα Δημοκρατίας- οφείλουν να καταλάβουν και εν συνεχεία να πείσουν τους πολίτες για τον λόγο που υπάρχουν στο πολιτικό σκηνικό. Και αυτός ο λόγος δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από «μια πρόταση». Οφείλουν αυτοί οι σχηματισμοί να παρουσιάσουν ένα συγκροτημένο σχέδιο, το οποίο θα έχει αρχή, μέση και τέλος και δεν θα εξαντλείται στο ανάθεμα της Ν.Δ. και στον αφορισμό του Μητσοτάκη.

Η επιλογή των πολιτών -υπό συνθήκες κανονικότητας και όχι κρίσης, όπως το 2012-2015- θα είναι ανάμεσα σε ποιον μπορεί να εμπιστευθούν για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Και όχι κάποιον που διαπιστώνει ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Σε διαφορετική περίπτωση, τα κάλαντα που θ ακούσουν δεν θα είναι χαράς. Αλλά καμπάνες συντριβής…