Ελα και τους σταυρώναμε τους πυροσβέστες έναν προς έναν, θα λυνόταν το πρόβλημά μας; Στην επόμενη πυρκαγιά, στις επόμενες πλημμύρες θα λειτουργήσουν όλα ρολόι; Ολοι ξέρουμε την απάντηση. Προφανώς όχι. Δεν αλλάζει το κράτος ούτε χλευάζοντα το προσωπικό του, ούτε βρίσκοντας εξιλαστήρια θύματα στους πιο αδύναμους κρίκους της αλυσίδας.

Χωρίς αμφιβολία, οι διάλογοι μεταξύ των συντονιστών του Πυροσβεστικού Σώματος που αποκαλύφθηκαν για τη μοιραία νύχτα στο Μάτι είναι σεκταριστικοί. Τραβάς τα μαλλιά σου και στην επόμενη καταστροφή κρύβεσαι σε μια σπηλιά μέχρι να τελειώσουν, όλα για να αποφύγεις να σε σώσουν οι διασώστες.

Αν δεν υπήρχαν οι νεκροί, περισσότεροι από το να κάναμε πόλεμο, θα γελούσαμε ακόμη με τους ανθρώπους που περιφέρονται με γαλόνια και λοφία στις παρελάσεις, επιδεικνύουν το εξοπλισμό που αγοράστηκε από το υστέρημα του ελληνικού λαού και όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα να υπερασπιστούν τη ζωή των πολιτών, λέμε «βοήθα Παναγιά».

Το πιο σοκαριστικό από τα όσα μάθαμε ήταν ότι οι αξιωματικοί δεν είχαν καν αντιληφθεί το μέγεθος της καταστροφής. Νοιάζονταν, όμως, για την επικοινωνία. Ηθελαν να σβήσουν τη φωτιά στην αυλή του Ψινάκη γιατί -λέει- έχει καλές σχέσεις με τα κανάλια, ενώ έδιναν εντολές να πάνε δυνάμεις σε συγκεκριμένα σημεία γιατί είχαν εντολές από ψηλά. Ποιος ήταν εκεί ψηλά και ποιους ήθελε να σώσει; Ο Θεός και η ψυχή τους. Δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα του κόσμου οι ένστολοι να αντιμετωπίζουν μια γενικευμένη ανθρωποθυσία σε στεριά και θάλασσα και να δέχονται εντολές από τους πολιτικούς προϊσταμένους και όχι από τους επιτελικούς, που είναι η δουλειά τους. Δεν ξέρω επίσης άλλη χώρα που η υποψία των σχέσεων ενός διάσημου με τα μέσα ενημέρωσης καθορίζουν τις προτεραιότητές τους για θέματα ζωής και θανάτου.

Ετσι τους έμαθαν τους ένστολους και έτσι κάνουν. Το δόγμα τους είναι: ακούμε ό,τι μας λένε οι πολιτικοί, που είναι τα αφεντικά μας ή προβλέπουμε την επιθυμία τους και επιζητούμε ταυτόχρονα την εύνοια όσων έχουν σχέσεις με τα ΜΜΕ.

 Οσες φορές στο παρελθόν τα πράγματα πήγαν καλά, αυτό ήταν αποτέλεσμα της αυτοθυσίας και της ανθρωπιάς πυροσβεστών που λογοδοτούσαν μόνο στη συνείδησή τους.

Στελεχώθηκε αυτή η υπηρεσία σε αλλά πιο εύκολα χρόνια από ένα άθροισμα διακομματικών ρουσφετιών, όπως πολλές άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Μόνο που εδώ μιλάμε για τους φύλακες της ζωής μας. Τώρα επιστρέψαμε στα ανέκδοτα της δεκαετίας του ’70. Τότε που έκαναν πλάκα στις πλατείες των επαρχιακών πόλεων οι κάτοικοι ότι οι πυροσβέστες σπάνε ένα τάβλι την εβδομάδα, αφού αυτή ήταν η μόνη δουλειά που έκαναν νυχθημερόν. Και όταν τύχαινε μια-δυο φορές τον χρόνο να πάνε σε πυρκαγιά, άλλοτε τους έλειπε νερό, άλλοτε βενζίνη για το όχημα και άλλοτε το λάστιχο που πήραν μαζί τους ήταν μικρό και δεν έφτανε να κάνουν τη δουλειά τους.

Ιστορίες… Αλλες πραγματικές και άλλες όχι. Σε κάθε πόλη, πάντως, οι κάτοικοι είχαν να αφηγηθούν από μία. Ομως, είναι οι ίδιοι ανεκπαίδευτοι πυροσβέστες που μας έκαναν υπερήφανους στους σεισμούς στην Αττική και την Αιγιαλεία πριν από σχεδόν 20 χρόνια. Είναι αυτοί που έσωσαν παιδιά μέσα από τα ερείπια, δίνοντας την ψυχή τους. Τι συνέβη, τι άλλαξε από τότε; Τίποτα δεν άλλαξε και σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι, με τους οποίους γελάμε, εάν κληθούν να λειτουργήσουν σε παρόμοιες συνθήκες από μόνοι τους, θα βάλουν το φιλότιμο μπροστά και θα έχουν αποτέλεσμα. Οταν δουλεύουν όλοι μαζί, μπερδεύονται γιατί δεν υπάρχει σχέδιο δράσης. Εάν χρειάζεται, λοιπόν, η χώρα να κάνει κάτι, είναι να στηθεί αυτή η υπηρεσία από την αρχή, να εκπαιδευτεί από αξιωματικούς οργανωμένων χωρών στα ευρωπαϊκά πρότυπα και να δημιουργηθεί ένα και μόνο ένα συντονιστικό κέντρο για Πυροσβεστική και Αστυνομία μαζί, που θα λειτουργεί χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις και πολιτικά σόου  Η δουλειά της πολιτικής ηγεσίας, πρωθυπουργού, υπουργών, περιφερειακών και δημάρχων δεν είναι να σβήνουν τις φωτιές. Εκείνη την ώρα οι ένστολοι κλείνουν τα αυτιά τους και εφαρμόζουν το σχέδιο που έχουν εκπονήσει σε νεκρό χρόνο. Η δουλειά των πολιτικών είναι να έχουν δημιουργήσει το περιβάλλον, ώστε όλοι οι βραχίονες του Δημοσίου να λειτουργούν ρολόι. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας που συχνά καταλήγει σε τραγωδία. Είδαμε τι συνέβη στα Ιμια από την έλλειψη συντονισμού -τότε- των Ενόπλων Δυνάμεων. Είδαμε τι συνέβη στις πλημμύρες, έχουμε δει τι συνέβη στις φωτιές. Μέχρι πότε θα αρνούμαστε να δούμε κατάματα την πραγματικότητα;

Θα είναι λάθος εάν εξευτελίσουμε ακόμη περισσότερο τους πυροσβέστες και τσακίσουμε το οποίο ηθικό τούς έχει απομείνει. Υπάρχουν έντιμοι άνθρωποι ανάμεσά τους με οικογένειες και αξιοπρέπεια. Η λύση είναι να τους εκπαιδεύσουμε χωρίς αναβολή και να καταργήσουμε τις 42 επιτροπές με τους ανευθυνοϋπεύθυνους. Γιατί κανείς απο τους πολλούς δεν παίρνει ευθύνη και... παίζουν τον παπά. Εδώ παπάς, εκεί παπάς. Και στο τέλος κανείς δεν είδε και δεν άκουσε τίποτε για το έγκλημα.

Ενα μικρό, σφιχτό όργανο απαιτείται με επικεφαλής πρόσωπα που έχουν δοκιμαστεί σε δύσκολες αποστολές. Δεν μας παίρνει άλλο για πειράματα. Χάνονται ζωές.