Η επικαιρότητα είναι σκληρό πράγμα. Αρκούν λίγες εβδομάδες και μια εντυπωσιακή επέλαση καταστροφικών γεγονότων, για να περάσει μια σοβαρότατη υπόθεση στο τμήμα του εγκεφάλου όπου συντηρούνται οι αναμνήσεις. Από αυτόν τον κανόνα εξαιρούνται βεβαίως οι συγγενείς και όσοι αγαπούσαν τον Μιχάλη Κατσουρή, που έχασε τη ζωή του γιατί κανείς δεν εμπόδισε 120 Κροάτες χούλιγκανς να κάνουν επιδρομή στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μένουν η προχειρότητα με την οποία κάποιοι υψηλόβαθμοι αστυνομικοί χειρίστηκαν την υπόθεση, ο ερασιτεχνισμός των χαμηλόβαθμων συναδέλφων τους, οι οποίοι αποσφράγισαν τα κατασχεθέντα ρόπαλα και μαχαίρια για να «φωτογραφηθούν» για το δελτίο Τύπου, και η σύγχυση που προκάλεσε αυτή η ενέργεια στην εξέτασή τους από τα αρμόδια εργαστήρια. Τι άλλο μένει να κάνουμε; Μα φυσικά να απαγκιστρωθούμε από την αντίληψη του «Ελα, μωρέ, τώρα»! Αν η προσέγγιση της αστυνόμευσης εξαντλείται στο να βγουν «κουτσά-στραβά» οι βάρδιες, αν συμβεί το κακό και η πρώτη μας ενέργεια είναι να στείλουμε την ευθύνη στο απέναντι γραφείο, αν δεν αντιλαμβανόμαστε σε αυτή τη συγκυρία ότι είναι εξόχως σημαντικό να εγκαταλείψουμε την ασφάλεια της βολικής διαφυγής και τη θαλπωρή της αυτοεξαίρεσης, τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Το καβαφικό «Δέσε τον γάιδαρο κι ας τον εφάει ο λύκος» δεν συνάδει με το αίσθημα ασφάλειας που πρέπει να έχει ο πολίτης. Είναι κρίσιμο, λοιπόν, να βρεθεί ποιος ή ποιοι πλήγωσαν τόσο σοβαρά τον 29χρονο, με αποτέλεσμα αυτός να καταλήξει από τα τραύματά του.