Στην Ελλάδα λατρεύουμε το Δημόσιο, καταριόμαστε τις κανονικές επιχειρήσεις και φτιάχνουμε νόμους για τα πάντα (τους οποίους τοποθετούμε δίπλα στους παλαιότερους και ξεχνάμε να τους εφαρμόσουμε). Μπορεί να υπάρχει νόμος για την αφισορύπανση ή για τους βανδαλισμούς της δημόσιας περιουσίας, όμως αν πέσουμε πάνω σε κάποιο συνεργείο μουτζούρηδων του πολιτισμού, που εξωτερικεύει την εσωτερική του ασχήμια με μπογιές σε αγάλματα, προτομές, τοίχους και βιτρίνες, τους επικροτούμε γιατί είναι «επαναστάτες» ή φοβόμαστε μήπως την επόμενη φορά βάψουν το σπίτι μας ή εμάς τους ίδιους. Είμαστε όλοι δέσμιοι του φόβου ακριβώς όπως συμβαίνει με το μαγαζί της γειτονιάς που γέμισε το πεζοδρόμιο με τραπεζοκαθίσματα και για να περάσεις, πρέπει να κάνεις ελιγμούς υψηλής δεξιοτεχνίας (για να μη συζητήσουμε για τους συμπολίτες μας με αμαξίδιο). Οι καταλήψεις πεζοδρομίων και πλατειών γίνονται και από νομοταγείς επιχειρηματίες οι οποίοι βαρέθηκαν να αδικούνται από τον διπλανό που κερδίζει από αδήλωτα τραπέζια και αργά ή γρήγορα πιάνουν και αυτοί τις γωνίες. Το κυοφορούμενο εγχείρημα της κυβέρνησης μπορεί να λειτουργήσει όπως ακριβώς έγινε το καλοκαίρι με την αντίστοιχη ψηφιακή πλατφόρμα καταγγελιών για τις ξαπλώστρες (MyCoast). Τέτοια μέτρα χτυπούν αποτελεσματικά τις δομικές παθογένειες της χώρας μας και ενσωματώνουν τη νέα γενιά στην αντίληψη της νομιμότητας (εδώ η στέρηση είναι δεκαετίες πίσω). Και όσοι παραμένουμε ρομαντικοί, εξακολουθούμε να ελπίζουμε ότι ίσως μια ημέρα ξυπνήσουμε με μια ανάλογη πλατφόρμα για τις μουτζούρες στην πόλη.