Αστυνόμευση με πυγμή ή Αστυνομία με ανθρώπινο πρόσωπο και αδυναμίες όπως ο φόβος; Αυτό το αενάως αναπάντητο ερώτημα έρχεται και επανέρχεται, διχάζει και παθιάζει. Θυμάμαι αφηγήσεις μεγαλύτερων, με ποιον τρόπο αντιδρούσαν ως παιδιά στη θέα και μόνο ενός αστυνομικού (σε άλλες πιο δύσκολες εποχές). Και από εκεί φτάσαμε στο σήμερα και στην υπόθεση αυτής της κοπέλας που μαρτύρησε στα χέρια του δυνάστη της, λίγα μόνο μέτρα από την είσοδο ενός αστυνομικού τμήματος! Κανείς δεν κατάλαβε ή συγκινήθηκε και αυτός που κατάλαβε (στην Αμεση Δράση), όταν η Κυριακή Γρίβα ζήτησε προστασία τηλεφωνικά, της απάντησε το αλήστου μνήμης: «Κυρία μου, το περιπολικό δεν είναι ταξί»! Την εγκατέλειψαν όλοι στα χέρια του φονιά και αναλογιζόμενος τη δικαστική απόφαση αναρωτιέμαι: Δεν θα έπρεπε η ίδια η Αστυνομία να ζητήσει την απόταξη όσων άκουγαν και δεν κουνήθηκαν από τα γραφεία τους; Είναι μικρή η ζημιά που προκάλεσαν στο Σώμα οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί; Μπορεί κανείς να ικανοποιηθεί με τη σκέψη ότι ο φονιάς θα πάει φυλακή; Και; Δεν θα ήταν έμμεση συνεισφορά στη μνήμη της Κυριακής μια πιο αυστηρή αντιμετώπιση των συγκεκριμένων αστυνομικών; Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνει η πολιτεία στους νάρκισσους, θρασύδειλους κακοποιητές, οι οποίοι, τώρα, σήμερα, τρομοκρατούν και απειλούν γυναίκες σχεδόν καθημερινά; Γυναίκες που νιώθουν μόνες απέναντι σε χαμερπείς νταήδες και τον εκβιασμό τους με αυτό ακριβώς το επιχείρημα. Τη μοναξιά της Κυριακής στον θάνατο, λίγα μέτρα από αυτούς που έδωσαν όρκο να την προστατεύσουν.