Η βαθύτατη επίδραση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης εμφάνισε έξω από το δικαστικό μέγαρο ως επισπεύδοντες νεαρούς που έβριζαν αστυνομικούς γιατί δεν τους άφησαν να μπουκάρουν στην αίθουσα. Θεωρούσαν δεδομένο ότι ο τύπος που έκανε κιμά την ψυχή ενός δωδεκάχρονου παιδιού θα έπεφτε στα μαλακά, γιατί διαπρύσιοι κήρυκες του ηθικού πλεονεκτήματος και του διαδικτύου (με χαριτωμένα ονόματα και άβαταρ με φωτίτσες) είχαν οριστικά αποφανθεί πως δεν υπάρχει Δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Είναι, προφανώς, οι ίδιοι που μοιράζουν «ψόφους» σε όσους είχαν το «θράσος» από δημόσιο βήμα να τολμήσουν την υπέρτατη ύβρη, επισημαίνοντας πως «άλλο η εισαγγελική πρόταση και άλλο η δικαστική απόφαση». Ενα ετερόκλητο και πολλές φορές ασυνάρτητο πλήθος συναθροίζεται κάτω από συνωμοτικές υστερίες του τύπου «αυτός ο κατηγορούμενος θα πέσει στα μαλακά, γιατί είναι δικός τους και προστατεύει πολιτικούς που εμπλέκονται στην υπόθεση». Τελεσφορούν ο φανατισμός, ο διχασμός και η εχθροπάθεια από πολιτικούς, δημοσιογράφους (πρώην και νυν) και αποτυχημένους κωμικούς του διαδικτύου που ρίχνουν λάδι στη φωτιά του μίσους για πρόσκαιρο όφελος (λίγα κλικ παραπάνω, κάποια τσιμπημένα ποσοστά στην επόμενη δημοσκόπηση και καμιά διαφήμιση). Διεκδικούμε κράτος δικαίου καταργώντας τα δικαστήρια με αγέλες εκδικητών και καίμε τα σπαρτά της Δημοκρατίας φτιάχνοντας πολίτες μιας συνεχούς κρίσης. Αναρωτιέμαι, αξίζει τον κόπο;