Στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αναμετρώνται δύο κόσμοι με διαφορετικές αντιλήψεις. Η μία πλευρά (οριζόντια στον πολιτικό χάρτη) ζητά κάθαρση, δικαιοσύνη και αποκατάσταση των επαγγελματιών του πρωτογενούς τομέα που «πληρώνουν» με απληρωσιά τις λαμογιές των επιτήδειων. Απέναντι συμπαρατάσσονται όλοι αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα «για το κακό που πάθαμε» με τις δήθεν σκοτεινές, μεταφυσικές πρακτικές μιας κυβέρνησης, βουτηγμένης στη διαφθορά, η οποία σπίλωσε το καθαρό μητρώο του άσπιλου και απείραχτου Οργανισμού από το 1998 όταν πρωτοσυστήθηκε και λειτούργησε έπειτα από τρία χρόνια! Προφανώς έχει ευθύνες η κυβέρνηση (και μεγάλες) γιατί δεν κατήγγειλε την «τεχνική λύση» από το 2019 και συνέχισε να επιδοτεί χωρίς να κάνει διασταυρώσεις.

Επίσης, ο κάθε «Φραπές» είχε το δικαίωμα όχι μόνο να παίρνει στο τηλέφωνο διευθυντικά στελέχη του Οργανισμού και αυτοί να καθησυχάζουν τις ανησυχίες του, αλλά τον άφηναν να λέει και αθλιότητες. Ομως, όταν μπαίνουμε στο παιχνίδι της κομματικής υποκρισίας που επιβάλλει αμνησία, υπέρ ποιων ενεργούμε; Δεν είναι σαν να ζητάμε παραγραφή για όσους τα άρπαξαν, κανονικά, μέχρι το 2019; Μήπως μέχρι τότε παρακολουθούσαμε λεπτομερείς ελέγχους και διασταυρώσεις; Φίλτρα κατά των απατεώνων; Υπήρξαν στεγανά κατά της λαμογιάς που καταργήθηκαν ή διακριτικότητα μεταξύ κατεργαρέων; Από το «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια» του μεγάλου Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στον μύλο της διαφθοράς. Και πάντοτε η στρατηγική της αράχνης (έγκειται στο να φτιάχνεις έναν ιστό που να συνδέει ό,τι αγγίζεις) είναι το κοινό στοιχείο σε κυβερνήσεις με μπλε, πράσινους και φούξια κόκκους. Το θέμα είναι να ηττηθούν αυτές οι αντιλήψεις. Που θέλουν τους ημετέρους ή με το γλυκό στα χείλη ή με το πουγκί στο χέρι…