Quantcast

Δεδομένα

Στην Ελλάδα όλοι παλεύουν για το δικαίωμα να μην ευθύνονται για τίποτα. Η διαλυτική κατάσταση που μέχρι πρόσφατα επικρατούσε στο Δημόσιο είχε ως κεντρικό χαρακτηριστικό τη μεταφορά της ευθύνης στον «επόμενο» ή στο διπλανό γραφείο και η μονάδα αποφάσεων που κυριαρχούσε (ελληνική εφεύρεση) ήταν το «θα δούμε». Μπορεί η παραπάνω σκέψη να φαντάζει στρατηγικά ρηχή, αλλά η πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει τις όποιες επιτήδειες απαντήσεις στο αιώνιο αναπάντητο ερώτημα: «Τι φταίει;». Ενδεχομένως φταίει το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει εφευρεθεί η χρονομηχανή για να σταματήσουν να γίνονται πράγματα που δεν έπρεπε να γίνουν και να συμβαίνουν άλλα τα οποία, αντί να δίνουν απαντήσεις, πολλαπλασιάζουν τα ερωτήματα. Για παράδειγμα, ο Αρειος Πάγος ρώτησε τον ειδικό εφέτη ανακριτή της Λάρισας αν χρειάζεται βοήθεια σε μια τόσο σοβαρή και τεράστια υπόθεση, για να λάβει αρνητική απάντηση. Στην εξέλιξη της ανάκρισης παρουσιάστηκαν 300 αιτήματα από τους συγγενείς των νεκρών και ο λειτουργός της Δικαιοσύνης αποφάσισε να ερευνήσει τα 250! Παράλληλα, έγινε γνωστό ότι «κάποιος» έσβησε κρίσιμο υλικό και η εμπορική αμαξοστοιχία ήταν «τρένο-φάντασμα» καθώς η διαδρομή της δεν έχει καταγραφεί από καμία κάμερα! Το περιλάλητο «μπάζωμα» ερευνάται, ενδεχομένως ξεχωριστά, και η αξιοπιστία του επενδυτή στον σιδηρόδρομο βρίσκεται στα τάρταρα. Δεν θα ήταν σώφρων αντίδραση η σωστή προετοιμασία με μεγαλύτερη αριθμητικά ανακριτική ομάδα; Οι πειστικές απαντήσεις και το μαγικό «δεν ξέρω», μακριά από υπεκφυγές και ειρωνείες, δεν θα αποτελούσαν μια ρεαλιστική στρατηγική; Στην αντίπερα όχθη (αυτών που ποντάρουν στους 57 νεκρούς για να τριπλασιάσουν τα ποσοστά τους) η πάνδημη συγκίνηση για το δυστύχημα δεν επιτρέπει υποκριτικές συμπεριφορές του τύπου «είστε δολοφόνοι». Δύο πράγματα χρειάζονται άμεσα: ψυχραιμία από όλους και πλήρης αλήθεια.