Οποιος κινείται στους δρόμους της μεγάλης μας πρωτεύουσας έχει διαπιστώσει την ύπαρξη ενός εκρηκτικού μείγματος τροχαίων παραβάσεων, επικίνδυνης οδήγησης και μειωμένης επίβλεψης. Στην άσφαλτο κινούνται Ι.Χ. με σκιώδεις ζελατίνες για την απόκρυψη του αριθμού κυκλοφορίας, αυτοκίνητα που έχουν εξαφανιστεί από τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο εδώ και δεκαετίες. Αναβάτες μοτοσικλετών που νομίζουν ότι υποδύονται τον Ιθαν Χαντ (τον φανταστικό χαρακτήρα του Τομ Κρουζ στο κινηματογραφικό σίκουελ «Επικίνδυνες αποστολές»). Στους δρόμους της Αθήνας συμβαίνει ανά πάσα στιγμή οτιδήποτε αδιανόητο (π.χ. ακινητοποιημένο όχημα στην αριστερή λωρίδα της λεωφόρου Κατεχάκη). Και πάντα υπάρχουν οι υπερασπιστές των προσωπικών δεδομένων, οι οποίοι, με τις νέες κάμερες υπόσχονται μια κοινωνία τύπου «Μεγάλου αδελφού». Πώς γίνεται να υπερασπίζεσαι τη δεοντολογική ευταξία και ταυτόχρονα να αμφισβητείς το δικαίωμα στην ασφάλεια όσων χρησιμοποιούν το οδικό δίκτυο; Πώς γίνεται να ζητάς να μείνει ίδιο ένα καθεστώς που όσοι έχουν ταξιδέψει στη ζωή τους μπορούν να το συγκρίνουν με χώρες στα όρια της κατάρρευσης σε Αφρική και Ασία; Η αυτοματοποιημένη αντίδραση σε οτιδήποτε νέο δεν σε κάνει επαναστάτη, αλλά εκφραστή του παλαιού ή μάλλον του παλαιότερου που υπάρχει πολλά χρόνια πριν από το σκρίνιο της γιαγιάς μου στη Μεσσηνία. Μέχρι σήμερα στον δρόμο επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου και του πιο τολμηρού οδηγού. Σύμφωνοι. Ας συνεχίσει. Από εδώ και πέρα, όμως, ας είναι ο ισχυρότερος η πολιτεία. Και ας επικρατήσει, παντού, ο νόμος.