Τέτοιες ημέρες πριν από 19 χρόνια, θυμάμαι το ρεπορτάζ στην οδό Τσαλαβούτα στο Περιστέρι, με τον χείμαρρο του Κηφισού να κατεβαίνει απειλητικός για το Μοσχάτο και το Φάληρο. Ηταν η εποχή που το «μεγάλο ποτάμι» γινόταν εργοτάξιο για να αντέξει το μελλοντικό κυκλοφοριακό βάρος, χάνοντας όμως την αντιπλημμυρική χρήση του. Σχεδόν 20 χρόνια από τότε, ο Κηφισός μποτιλιάρει κάθε εβδομάδα από τον κόμβο της Βαρυμπόμπης μέχρι το Ρέντη (από χιλιάδες ιδανικούς αυτόχειρες που τον διατρέχουν ταυτόχρονα στις 6:00 το απόγευμα μέχρι τις 8:30 το βράδυ). Θυμάμαι τις δηλητηριώδεις μαρτυρίες πλημμυροπαθών να καταριούνται το κράτος, άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης να βγαίνουν στις κάμερες και να περιγράφουν με εξουθένωση και ιερή αγανάκτηση πόσες φορές το «είπαν», ρητά, ότι έρχεται «καταστροφή». Είναι παράδοση να κατηγορούμε το «ανίκανο κράτος» και την «άδικη κοινωνία». Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, μπορεί να οικοδομούμε περισσότερα σπίτια μέσα στο φονικό ρέμα της Μάνδρας, να μην κάνουμε τίποτα απολύτως στο παραλιακό μέτωπο, με κίνδυνο να χαθούν εγκεκριμένα ευρωπαϊκά κονδύλια, και να αφήνουμε τον χρόνο να περνά σαγηνευμένοι από τη δύναμη της ακινησίας. Χωρίς να επενδύσουμε στον φόβο, ήρθε η ώρα να επενδύσουμε στην οργάνωση και στην προνοητικότητα. Να γίνουν τα αυτονόητα, όπως ο καθαρισμός του υπόγειου τμήματος του Κηφισού, που μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες κανείς δεν ασχολήθηκε μέχρι τη σημερινή Περιφέρεια. Το κράτος οφείλει να ελέγχει και να συντηρεί τις δημόσιες υποδομές, είτε τα καιρικά φαινόμενα είναι πρωτόγνωρα είτε συνηθισμένα. Να παραμένει συντεταγμένο όταν οι συνθήκες είναι κανονικές, αλλά και όταν γίνονται ακραίες. Να επιστρέψουμε, δηλαδή, στα βασικά. Και εμείς να επιλέγουμε αυτούς που μπορούν και θέλουν να δουλέψουν.