Αν περπατήσεις σε περιαστικές γειτονιές της πρωτεύουσας, καταλαβαίνεις αμέσως ότι το κύμα της υπερφόρτωσης του κέντρου αρχίζει να μοιάζει με τσουνάμι που μετατρέπει σε Παγκράτι δρόμους με γιασεμί και γραφικές μονοκατοικίες.

Εχετε ψάξει ποτέ για θέση στάθμευσης στο Παγκράτι; Αν το κάνετε, οπλιστείτε με υπομονή, καθώς πιθανόν να βρείτε σε δύο πρατήρια καυσίμων κοντά στη Ρηγίλλης και σε έναν οργανωμένο μεγάλο χώρο στο Πολεμικό Μουσείο. Αλλού δεν θα βρείτε.

Υπάρχουν και άλλες υπέροχες γειτονιές που το κυνήγι για μια θέση στάθμευσης απαιτεί οξύτατες αισθήσεις, ταχύτητα και αντίληψη, εμποτισμένες με μεγάλη ποσότητα τύχης.

Η έκρηξη ανάπτυξης στα μισά του περασμένου αιώνα δημιούργησε συνθήκες ασφυκτικής διαβίωσης για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, που αγωνίζονται σήμερα να χωρέσουν, μαζί με τα Ι.Χ. τους, εκεί που μέχρι πρόσφατα ζούσε το ένα πέμπτο του συνολικού πληθυσμού της Αθήνας.

Μερικές φορές δημιουργείται η αίσθηση ότι οι άνθρωποι που σχεδίασαν τη μεγάλη μας πόλη είτε δεν μπορούσαν να υπολογίσουν τις μελλοντικές ανάγκες της, είτε αδιαφορούσαν πλήρως για το αύριο.

Και τώρα τι γίνεται; Μα προφανώς πρέπει να γίνει αυτό που εισηγούνται οι συγκοινωνιολόγοι. Αρτια μέσα μαζικής μεταφοράς και λιγότερα Ι.Χ. Παρεμπιπτόντως, στο Παγκράτι διαπίστωσα ότι υπάρχουν αυτοκίνητα που οι ιδιοκτήτες τους δεν τα έχουν μετακινήσει εδώ και πολλούς μήνες (δεν είναι «χαζοί» να το κάνουν, αν βρήκαν θέση κοντά στο διαμέρισμά τους).

Επίσης μαθαίνω ότι, αν ένα εγκαταλελειμμένο Ι.Χ. στον δρόμο σημανθεί από τις υπηρεσίες του δήμου, απαιτείται μια πολύμηνη ή και πολυετής περίοδος μέχρι την απόσυρσή του. Γίνεται, δηλαδή, τμήμα της γειτονιάς. Μνημείο αδιαφορίας και ανοργανωσιάς.