Quantcast

Κρυμμένη σβάστικα

Διαβάζω με ενδιαφέρον (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) τις αναλύσεις φίλων (νομικών και επικοινωνιολόγων με μακρά εμπειρία στην πολιτική), οι οποίοι αντιτίθενται στην κυβερνητική τροπολογία σχετικά με την απαγόρευση στους ναζί. Βασικό τους επιχείρημα είναι η αντοχή της Δημοκρατίας απέναντι σε ολοκληρωτικά σχήματα που σκοπό έχουν να τη δηλητηριάσουν από μέσα. Επιπροσθέτως διατυπώνουν την ανησυχία τους στο ενδεχόμενο να δικαιωθεί εκ των υστέρων από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το κόμμα του φυλακισμένου ναζιστή. Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως. Ναι, η Δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά οφείλει να δείχνει πυγμή απέναντι σε υποκριτές που, κρυφά, στις μεταξύ τους συζητήσεις (όπως απέδειξαν οι παρακολουθήσεις της ΕΛ.ΑΣ. με εντολή εισαγγελέα μετά τη δολοφονία του Φύσσα και οι διάλογοι που βγήκαν ελεύθερα στο YouΤube) δηλώνουν ότι χρησιμοποιούν τις εκλογές ώστε κάποια ημέρα να τις καταργήσουν. Υποδύονται τους αντισυστημικούς ανατροπείς ελλοχεύοντας στο σκοτάδι για απογοητευμένους ψηφοφόρους με σκοπό να τους ξεγελάσουν ξανά. Οι προσιτοί καρποί που επιθυμούν να δρέψουν από το δέντρο της προσωρινής οργής είναι βουτηγμένοι στο αίμα και στο μίσος. Ευκαιριακά ιδεολογήματα χρησιμοποιούνται ως φούμο για να κρύψουν την αληθινή, δηλητηριώδη ψυχή τους. Σε σπάνιες στιγμές ειλικρίνειας αυτοχαρακτηρίζονται ως η «σπορά των ηττημένων» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ποια σχέση μπορεί να έχει η 3η Ελληνική Δημοκρατία με αυτούς τους σιχαμένους βρικόλακες του παρελθόντος; Ελλάδα και πατριωτισμός δεν συνάδουν με ναζιστές. Ας διαβάσουμε, ξανά, την Ιστορία μας.