Η Αντωνία είναι σήμερα 16 ετών. Φοιτά σε ιδιωτικό σχολείο της Αττικής και ως έφηβη φαίνεται ιδιαίτερα εσωστρεφής και συνεσταλμένη. Δεν εμπιστεύεται εύκολα, δεν φωνάζει, δεν προσβάλλει και δεν επιδεικνύει την πρώιμη αλλά άρτια συναισθηματική της νοημοσύνη. Στην τάξη της Β’ Γυμνασίου δέχθηκε εκφοβισμό από 15 συμμαθητές της γιατί υπέπεσε στο αμάρτημα της υπεράσπισης ενός ντροπαλού αγοριού στο οποίο δεν έπρεπε ούτε καν να μιλήσει (μερικές φορές οι κανόνες των παιδιών είναι πιο σκληροί ακόμα και από αυτούς του καθεστώτος της Πιονγιάνγκ). Η ζωή της μέσα στην τάξη έγινε δύσκολη, καθώς η Αντωνία αποτελούσε όχι απλώς ξένο αλλά αόρατο σώμα. Της μιλούσαν μόνο αν έπρεπε να τη μειώσουν. Ο εκφοβισμός πλημμύρισε και το σχολικό προαύλιο στα διαλείμματα και ο κλοιός στένευσε στις σαββατιάτικες απογευματινές βόλτες, όπου και εκεί οι «15» την εντόπιζαν και την ταπείνωναν με κάθε ευκαιρία. Πέρασε μήνες μόνη της. Πάλευε να βρει μια στρατηγική προσέγγισης, να πείσει τους δεσμώτες της αθλιότητας ότι δεν είναι τέρας. Δεν μιλούσε στη μαμά της γιατί δεν ήθελε να τη στενοχωρήσει. Δεν είπε λέξη στον μπαμπά της (χωρισμένοι οι γονείς) γιατί γνώριζε ότι ο θυελλώδης χαρακτήρας του θα της προκαλούσε μεγαλύτερα προβλήματα, καθώς την περίμεναν αντίποινα από τους 15 θύτες. Το πέρασε μόνη της γιατί οι καθηγητές δεν κατάλαβαν τίποτα! Η Αντωνία είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που τραυματίζονται καθημερινά γιατί η πολιτεία κατασκευάζει θεωρητικές στρατηγικές και η κοινωνία ασχολείται με άλλα πράγματα. Ο εκφοβισμός είναι ένας κοινωνικός βάλτος που ήρθε η ώρα να αποξηράνουμε. Ολοι μαζί!