Στην περίβλεπτη περιοχή της πολυνομίας, της επικάλυψης των αρμοδιοτήτων και τελικά της ασυνεννοησίας των κρατικών λειτουργών, μεγαλύτερη επιρροή ασκεί η δύναμη της αδράνειας. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και υπέρβαση για να μην ενταφιαστούν οι ελπίδες ότι κάποτε η πολιτεία θα γίνει σύγχρονη και θα υπηρετεί αυτονόητες αρχές, όπως η κοινή λογική. Για παράδειγμα, κάποιος ιδιώτης φέρνει μηχανήματα (άγνωστης κατάστασης και κατασκευής) και τα τοποθετεί σε έναν χώρο με πρόθεση να λειτουργήσει λούνα παρκ. Οπως μου περιέγραφε ο πραγματογνώμονας Αναστάσιος Δέδες, η διαδικασία προβλέπει μια πρώτη προσωρινή άδεια (ενδεχομένως και εξήντα ημερών) και έκθεση αυτοψίας για την κατάσταση του πάρκου. Οταν η προσωρινή άδεια λήξει, δεν πρέπει κάποιος να ελέγξει τα μηχανήματα και τον χώρο; Και αν το κλιμάκιο διαπιστώσει ότι έστω και ένα μηχάνημα λειτουργεί χωρίς άδεια, δεν είναι αυτονόητο ότι αυτό θα απομονωθεί ή ότι κάποιος από τον δήμο θα θυροκολλήσει μια ειδοποίηση στην είσοδο του λούνα παρκ που θα λέει: «Μπαίνετε με δική σας ευθύνη. Το πάρκο δεν έχει άδεια». Τα αλλεπάλληλα τραγικά περιστατικά σε τέτοιους χώρους τα τελευταία χρόνια δείχνουν ότι η δύναμη της αδράνειας είναι πιο ισχυρή από τις καλές προθέσεις των τεχνοκρατών, που στην αρχή παλεύουν σιωπηρά, με διακριτικότητα, τον αγώνα του αυτονόητου και στη συνέχεια εγκαταλείπουν. Σήμερα εκφράζουμε όλοι αρκετά πειστικά την έντονη ανησυχία μας για τις «μαύρες τρύπες» στο πλέγμα της δημόσιας διοίκησης, αλλά η ωμή αλήθεια είναι ότι σε λίγες εβδομάδες ουδείς θα ασχολείται, με εξαίρεση την οικογένεια του 19χρονου που θα εξακολουθεί να πενθεί απαρηγόρητη. Φαίνεται ότι η αντίληψη της αποφυγής της ευθύνης (στα μέτρα του εφικτού) έχει διαβρώσει βαθιά το κράτος, σαν τη σκουριά στη σιδερένια βάση του μοιραίου μηχανήματος στο Πευκοχώρι. Ο,τι και να κάνει αυτή η πολιτεία δεν θα έχει αποτέλεσμα, αν πρώτα δεν αλλάξει νοοτροπίες του παρελθόντος και μανδαρινισμούς. Και ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.