Μία εβδομάδα μετά τον εμβολιασμό με το μονοδοσικό σκεύασμα της Johnson & Johnson (το εμβόλιο που βασίζεται σε απενεργοποιημένο αδενοϊό) βλέπω το γραφείο με άλλο μάτι.

Πέρασα 14 μήνες με την αγωνία να μην κολλήσω και να μην μεταδώσω στη συνέχεια, στους γονείς, τα παιδιά και τους συνεργάτες (που μετά από χιλιάδες ώρες, εντάσεις και άγχη είναι για μένα όλοι τους δεύτερη οικογένεια).

Δεν έχω βγάλει τη μάσκα, δεν άλλαξα τα μέτρα ασφαλείας που λαμβάνω εδώ και μήνες αλλά τώρα νιώθω πιο κοντά στην ελευθερία.

«Θα χρειαστούν είκοσι ημέρες για να δημιουργήσει ο οργανισμός σας αποτελεσματική άμυνα», μου εξήγησε η ευγενική και γλυκιά νοσοκόμα στο Σπηλιοπούλειο Νοσοκομείο «Η Αγία Ελένη» στους Αμπελόκηπους την ώρα που με τρυπούσε στον αριστερό ώμο με την βελόνα της «ελευθερίας», με ένα μαγικό χέρι, πραγματικά χωρίς να νιώσω την παραμικρή ενόχληση. Πέρασα στην εσωτερική αυλή του  νοσοκομείου. Δέκα ήμασταν συνολικά εκείνο το πρωινό όσοι είχαμε εμβολιαστεί και περιμέναμε να περάσει το υποχρεωτικό τέταρτο της πρώτης αντίδρασης. Η οργάνωση και η ευγένεια των υγειονομικών δεν θύμιζε ελληνικό νοσοκομείο (νόμιζες ότι βρίσκεσαι στο εξωτερικό). Βεβαίως ήταν ελληνικό και όλα έμοιαζαν  να λειτουργούν ιδανικά. Ακόμα και η αναπληρώτρια διοικήτρια Φαίη Θειακού ήταν εκεί και έπιανε συζήτηση με τους πολίτες για τη διαδικασία.  « Θα νιώσετε για λίγες ώρες ένα αίσθημα εξάντλησης και υπνηλία. Μπορεί να ανεβάσετε δέκατα και γι αυτό σας συνιστώ να προμηθευτεί παρακεταμόλη» μου είχε πει νωρίτερα  η νοσηλεύτρια και πράγματι για λίγες ώρες όλα τα παραπάνω τα ένιωσα. Όμως το βράδυ της επόμενης ημέρας, άλλαξε η διάθεσή μου. Βρέθηκα στο μπαλκόνι μου και τότε νοερά ένιωσα την επιθυμία να πιω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ο απενεργοποιημένος αδενοιός είχε ήδη πετύχει την αλλαγή της διάθεσης. Είχα πάρει μια δόση ελευθερίας…