Αν ερευνούσαν οι εταιρείες σφυγμομέτρησης της ελληνικής κοινής γνώμης τις πλέον αντιπαθείς προσωπικότητες του διεθνούς πολιτικού στερεώματος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έβρισκαν σε περίοπτη θέση τον Νορβηγό πολιτικό του Εργατικού Κόμματος που από το 2014 και μετά κατέχει τη θέση του 13ου γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ. Η υπερβολική του ροπή να υπερασπίζεται ως «λογική» κάθε παράλογη αξίωση της Αγκυρας και ο δραματικός του τόνος κάθε φορά που κάποιος δημοσιογράφος τού επισημαίνει ότι η Τουρκία ίσως να μην ενστερνίζεται το όραμά του για «κοινή άμυνα» εδράζονται στη λανθασμένη πεποίθηση ότι δεν μπορεί να υπάρχει ΝΑΤΟ δίχως Τουρκία και ότι οι Τούρκοι λατρεύουν τη Δύση και όσα τους προσφέρει. Στον αντίποδα της σκέψης του Σκανδιναβού πολιτικού, αναλυτές μέσα και έξω από την Τουρκία διαπιστώνουν ότι το σχέδιο να μάθει ο μέσος Τούρκος πολίτης των κεντρικών και ανατολικών επαρχιών να ζει όπως η πλειονότητα των συμπατριωτών του στα μικρασιατικά παράλια απέτυχε παταγωδώς. Ο ισλαμιστές παλεύουν να περάσουν ως κυρίαρχη την άποψη ότι η Δύση δεν είναι σύμμαχος, αλλά ένας οιονεί αντίπαλος που καταπιέζει μια περιφερειακή δύναμη με «ένδοξο παρελθόν». Οι ίδιες πηγές επισημαίνουν ότι ο γιαλαντζί σουλτάνος είναι διπλά επικίνδυνος, καθώς, ενώ εδώ και πολλά χρόνια ανταγωνίζεται την υστεροφημία του Κεμάλ Ατατούρκ, τώρα θα πρέπει να δώσει μάχη για την πολιτική του, ίσως και τη φυσική του επιβίωση, όποτε γίνουν εκλογές. Και αυτό δεν είναι πρόβλημα μιας κυβέρνησης στην Ελλάδα, γιατί κανείς δεν γνωρίζει αν και πότε οι Τούρκοι θα κάνουν το «απονενοημένο διάβημα», μεταφέροντας τη ρητορική τους στο πεδίο. Και τότε θα φανεί στην πράξη αν οι δαπάνες για την άμυνα ήταν επένδυση ειρήνης για τις επόμενες γενιές των Ελλήνων.